Het ontwerpakkoord: De dood of de gladiolen

Ik ben afgelopen periode druk bezig geweest met het maken van een ontwerpakkoord. Dat was nog niet eenvoudig. Als je zoiets nog nooit hebt gedaan, zoek je natuurlijk naar voorbeelden. Op internet was nergens iets te vinden. Wat we gevonden hadden gaf aan dat je een soort opsomming zou moeten maken om een totaaloverzicht te geven. Ik heb daarbij ook juridisch advies gehad van een familielid die advocaat is. Nuttige tips, dat kan ik iedereen aanraden.
Schakel hulpbronnen in die met je meedenken. Je krijgt scherpte in je voorstellen.
Het ontwerpakkoord ligt er al ruim anderhalve week, maar mijn curator moest er nog naar kijken. Ik kreeg maar geen reactie. Ik belde naar haar kantoor. Ze
bleek ziek te zijn. Vrijdag was ze terug en ze heeft haar opmerkingen gemaild. Die waren zinnig, en ik ga het akkoord in de wijze waarop het naar mijn crediteuren gaat dan ook aanpassen.
Zij krijgen op haar advies geen totaaloverzicht, maar alleen een voorstel dat henzelf direct aangaat. Zo hou ik het zuiver en voorkom ik dat crediteuren met elkaar in overleg treden. Dat kan alleen maar tot vertraging leiden. Het is nu nog wachten op een brief van mijn curator die ik bijvoeg waarin zij uiteenzet dat zij dit voorstel ondersteunt. Maar ik moet ook haar nota nog krijgen. Want die moet als 100% crediteur mee in het akkoord. Ik hoop het morgen allemaal te kunnen versturen.

Blut. 
Van mijn definitieve tekst voor het akkoord zal ik een geanonimiseerde versie op dit blog zetten. Dan hebben andere mensen die in hetzelfde schuitje zitten een voorbeeld.
Op dit moment ben ik echter totaal blut. Ik ben door al mijn inventiviteit en reserves om al netwerkend te overleven heen.
Het voorstel is dan ook als de dood of de gladiolen. Komt het akkoord er, waar ik optimistisch over ben omdat de bank en belasting al hebben ingestemd, dan kan ik verder. Komt het er niet, dan wordt het de wet schuldsanering natuurlijke personen en moet ik mijn hoofd in de schoot leggen van een op mijn leeftijd vrij uitzichtloos traject. Mijn hoofd in de schoot leggen ga ik natuurlijk niet doen, maar het is wel een vervelende patstelling. Ik heb wel enkele leads ten aanzien van projecten, maar ik kan ze in deze situatie niet aannemen omdat ik zakelijk dood ben. Mijn klanten mogen volgens hun eigen voorwaarden geen zaken doen met failliete bedrijven. Als de curator nu maar snel afkomt met haar stukken dan kan ik het voorstel naar mijn crediteuren versturen en met een schone en optimistische lei beginnen.

Tip
Voor iedereen die in hetzelfde schuitje zit de volgende tip. Kruip niet in je schulp, blijf netwerken, verlies niet het geloof in eigen kunnen. Hulpkrachten in je eigen omgeving bieden zich aan als je maar verstandig en openhartig deelt. Ik ben nog steeds optimistisch, maar op dit moment vooral ongeduldig. Ik wil verder, de handrem moet er vanaf.