Ik ben net niet ontploft

Wat zou het goed zijn als een gefailleerde, niet alleen een dossiermap, maar een gewoon mens behandeld wordt. Iemand die je niet vanuit routine te woord staat, maar die je gewoon heldere en overzichtelijke informatie met een tijdspad verstrekt. Pas vandaag wordt het akkoord gehomologeerd  en dan is er nog acht dagen voor zogenaamde mogelijke verborgen schuldeisers. Ik ontplofte bijna, weer acht dagen
op de bureaucratie wachten, terwijl mij verteld was dat het na de zitting over het akkoord acht dagen zou duren.  Maar die gaan nu dus pas in.

Ik ben er echt schijterdeschijtziek van. Ik heb gevraagd of ik een klacht in kan dienen. Dat kan bij de president van de rechtbank. Ik heb gezegd dat ik dat zeker, nadat de zaak is afgewikkeld, ga doen.  Het helpt geen sodemieter natuurlijk, maar het kan niet zo zijn dat dit soort signalen niet gegeven omdat je blij bent dat het achter de rug is. Zo'n heel faillissementsproces kan ik veel gevallen volgens mij veel slagvaardiger en sneller. Goed voor de schuldeisers, de gefailleerde en het curatorenvolk. Maar het is allemaal bureaucratische routine, wantrouwen en dikke stroop. Bahhh! De rechtbankmedewerker vertelde dat het snel afgewikkeld is. En naar aanleiding van mijn opmerkingen kreeg ik te horen dat mijn beleving waarschijnlijk anders zou zijn. Ik ben geen dispuut aangegaan. Ik bijt wel weer op mijn tanden. Het is weer een hoofdstuk in mijn boek dat de bureaucratie er niet voor mensen is, maar omgekeerd. Laat ik de ervaring positief labelen. Ik word er strijdbaar van.