Licht aan het einde van de tunnel...!?

Het was een cc-tje van een berichtje van mijn curator, gericht aan een van mijn schuldeisers. J. die aan een doorstart mee wil werken. Het incassobureau van de bank is bereid een akkoord in overweging te nemen! Goed nieuws, maar geen definitief goed nieuws. Men wil wel een motivatie voor het akkoord, en de vraag van de curator was of J. dat dan zou willen maken. Gisteren hebben we dat doorgenomen en heeft hij het gemaild.
Er nadert dus een cruciale fase. Als het accoord er komt, kan ik zelf het faillissement intrekken en door gaan met ondernemen. Hiep, hiep, olé, heya, zet hem op, hoera! als het rondkomt. Ik beteugel mijn enthousiasme, eerst zien

Dipgevoel

Doorgaans sta ik positief in mijn situatie. Ik zou me wel helemaal mee kunnen laten slepen in het faillissement, maar daar heb ik alleen mezelf mee. Positief blijven en zo ook naar de wereld blijven kijken. En niet tegen beter weten in, maar juist een omgeving creëren en dingen doen die je gevoel van eigenwaarde overeind houden. Ik verstop me niet, ik blijf netwerken, ik heb wekelijks de nodige afspraken met mensen en ik weet gewoon dat ik hier beter en sterker uit ga komen hoe het verder ook verloopt.
Dus ja, ik bruis van de

The final countdown.....

Zowaar, er begint schot in de zaak te komen. Mijn curator heeft het voorstel om te komen tot een akkoord voorgelegd aan de belastingdienst en de bank. En nu maar afwachten. Ik zit nog steeds in een soort vacuüm. Ik ben blijven netwerken, ideeën aan het uitwerken, maar alles met de handrem er op.
Ik schaam me nergens voor, hoewel ik mijn stuatie wel mezelf aanreken en uitermate vervelend vindt voor mijn schuldeisers. Maar ik moet verder. Een interview op verzoek van de krant heb ik uitgesteld. Beter met een positief verhaal na een doorstart dan, een stijdvaardig verhaal waarin je nog steeds in de hoek zit waar je moet afwachten. Ik zie op tegen een verhuizing die een van de consequenties zal zijn, maar er zijn ergere dingen in het leven. Ik hoop dat er nu snel duidelijkheid komt:the final countdown.....?
 

Kolen op het vuur! Vaart! ik wil vaart.

Het heeft nu lang genoeg geduurd vind ik, maar ik ben zelf niet aan zet. Alle ingrediënten liggen nu op tafel om te praten over een akkoord met mijn schuldeisers, maar het wordt tijd dat dat overleg plaats gaat vinden.
Stilstand is achteruitgang en ik loop over van de ambitie. Ik heb enkele interessante leads voor projecten, maar ik moet op de rem trappen omdat ik niet weet of ik er door mijn situatie werkelijk mee aan de slag kan gaan. Dat vreet aan me, maar ik wil me daar ook niet door af laten leiden. Blijven focussen op mijn sterke punten, blijven netwerken, daar gaat het nu om. De blik op de toekomst blijven houden en leren van deze mislukking die in alles ook louterende kanten heeft.
Ik was gisteren op de nieuwjaarsreceptie in mijn gemeente om te netwerken. Ik werd tot mijn verrassing benaderd door de lokale krant twee pagina's groot interview over mij en ongetwijfeld een aantal van mijn opvattingen. Ja, ik roep nog wel eens iets provocatiefs om mensen uit te dagen en dat valt kennelijk op. Ik ben inderdaad in niets een grijze muis. Het betekent wel dat ik ook uit de anonimiteit over mijn faillissement moet treden, maar misschien is dat juist wel bevrijdend. Morgen een gesprek met J. om door te praten over de doorstart. Ik wil vaart. Ik wil opstomen in de vaart der volkeren. Kolen op het vuur!