Het contrast kon niet groter zijn, nog een week

Rustig reed ik naar de plaats van de rechtbank. In de geleende auto, hangend achter een vrachtwagen in de slipstream om brandstof te besparen. Goed voor het milieu zo'n faillissement.
Ik parkeerde en liep de rechtbank binnen. Het gebouw oogt als een immense bunker met een beetje lullige shabby ingang. Zijn we in de scheiding der machten nu trots op deze belangrijke zuil van de democratie?
Je zou haast denken van niet, het is zo akelig

De finale

Zo meteen naar de rechtbank. De zitting waar de rechter mijn faillissement op gaat heffen. Eerst zien dan geloven, maar mijn schuldeisers hebben ingestemd met het akkoordvoorstel, dus er kan in feite niets meer is gaan. Maar ik blijf terughoudend. Tot nu toe duurde het iedere keer veel langer dan gewenst , maar belangrijker, nodig was. Straks heeft een rechtbankmedewerker zijn voet verstuikt. Je weet maar nooit.
Net een mailtje van mijn schoonzus gehad waarin de de verjaardag van mijn moeder herdacht. Daar ben ik zelf ook mee opgestaan. Haar sterfdag en haar verjaardag zal ik nooit vergeten omdat ze beide zo verbonden zijn geraakt met mijn

bevrijdingsdag valt voor mij in juni dit jaar.

Geduld is een schone zaak. Ik merk dat ik niets met dat spreekwoord heb op dit moment. Ik vind het zo zondetijd dat ik moet wachten op de traagheid van ons juridisch systeem. Zoals ik al eerder schreef, het had allemaal in drie maanden rond kunnen zijn. Ik ben geen gefailleerde die het allemaal is lijdzaam is overkomen. Ik heb een bewuste keuze om zelf mijn faillissement aan te vragen. Niet van harte, maar wel volkomen rationeel en gedwongen door de omstandigheden en met een plan voor de toekomst om het op te lossen. Het akkoord dat er nu ligt had ik ook al voor mijn faillissement min of meer voorgesteld. Maar het banksysteem vertrouwt