De finale

Zo meteen naar de rechtbank. De zitting waar de rechter mijn faillissement op gaat heffen. Eerst zien dan geloven, maar mijn schuldeisers hebben ingestemd met het akkoordvoorstel, dus er kan in feite niets meer is gaan. Maar ik blijf terughoudend. Tot nu toe duurde het iedere keer veel langer dan gewenst , maar belangrijker, nodig was. Straks heeft een rechtbankmedewerker zijn voet verstuikt. Je weet maar nooit.
Net een mailtje van mijn schoonzus gehad waarin de de verjaardag van mijn moeder herdacht. Daar ben ik zelf ook mee opgestaan. Haar sterfdag en haar verjaardag zal ik nooit vergeten omdat ze beide zo verbonden zijn geraakt met mijn
faillissement.
Zo meteen jas aan en naar de rechtbank.
Ik heb gisteren telefonisch kennis gemaakt met mijn nieuwe curator. ik spreek hem nog even voor de zitting. Curatoren en ik, het zal nooit een innige relatie worden. Dit leek me ook een routineuze bureaucraat.
Niet zeiken, na de uitspraak nog een week en ik ben weer een vrij man die zelf zijn besluiten kan nemen. Ik beschouw het met terugwerkende kracht als een louterende ervaring. natuurlijk ben ik niet trots of blij, maar je wordt er niet slechter van als je leven op zijn kop komt te staan. Ervarend leren noemen ze dat. 'Ga ook eens failliet' zou ik bijna zeggen. Het is goed voor je relativeringsvermogen en het maakt je scherp.
Genoeg voor nu. Op weg naar de rechtbank. Ik hoop voor de laatste keer.