bevrijdingsdag valt voor mij in juni dit jaar.

Geduld is een schone zaak. Ik merk dat ik niets met dat spreekwoord heb op dit moment. Ik vind het zo zondetijd dat ik moet wachten op de traagheid van ons juridisch systeem. Zoals ik al eerder schreef, het had allemaal in drie maanden rond kunnen zijn. Ik ben geen gefailleerde die het allemaal is lijdzaam is overkomen. Ik heb een bewuste keuze om zelf mijn faillissement aan te vragen. Niet van harte, maar wel volkomen rationeel en gedwongen door de omstandigheden en met een plan voor de toekomst om het op te lossen. Het akkoord dat er nu ligt had ik ook al voor mijn faillissement min of meer voorgesteld. Maar het banksysteem vertrouwt
in deze eigen pro-actief initiatief niet, dus het voorstel komt er pas als er een stempel van een curator opstaat. Een duurdere oplossing die je dwingt tot inactiviteit die je niet wilt. Het is een onverschillige routine waar je je maar in moet schikken.  

Als de rechtbank en de aangewezen curator, nou wat minder routinematig en wantrouwend hadden gehandeld, dan had ik al lang weer vanaf ongeveer januari 'full swing' kunnen functioneren. Nog 18 dagen voor de verificatievergadering. Dan nog acht dagen voor mogelijke onzichtbare schuldeisers die er niet zijn. Daarna ben ik weer een vrij man die zelf zijn besluiten kan nemen. Bevrijdingsdag valt voor mij in juni dit jaar.