Hoe komt Jan Splinter door de gefailleerde winter?

Vanmorgen ging de bel. Mijn accountant gaf de berekening van de inkomstenbelasting 2009 persoonlijk af. Dat is nodig om in gesprek te gaan met de belasting over een eventueel akkoord en doorstart. Oef! het heeft langer geduurd dan verwacht, maar niets dan lof voor het meedenken en meewerken. Ik hoop dat er in de week na kerst onderhandeld kan worden. Er zijn natuurlijk veel mensen weg. Anders wordt het januari.
 Ik ben de afgelopen weken flink aan het netwerken geweest en dat geeft enkele interessante leads.  Maar ook dat wordt januari.
Ik ben ondertussen naar een congres gegaan op mijn vakgebied. De inhoud vond ik nogal matig. Ik heb daar een blog over geschreven en met mijn visie over

het begint te wennen, maar dat mag niet

Ik wen langzaam aan mijn nieuwe situatie. Failliet zijn, ontwikkeld zijn eigen gebruiken en rituelen. Ik doe nu weer wat ik vroeger deed, veel bewuster mijn boodschappen doen. Als je het goed hebt wordt je sluipend gemakzuchtiger. Als ik hier uit kom, houd ik mijn nieuwe zelfbewustzijn vast. Het is een drukke en vruchtbare week geweest. Ik heb een lopende opdracht. Mijn opdrachtgever wordt steeds enthousiaster over mijn voorstel, dus dat is veelbelovend. Ik merk dat ikzelf ook veel scherper word in wat ik wel en niet wil gaan doen. Langzaam heeft zich een

Iedereen trekt zich terug naar binnen

'Ben je gestopt met je blog?' vroegen enkele ingewijden in mijn situatie mij. Nee, ik ben er niet mee gestopt, het faillissement is er nog steeds iedere dag, maar dat wil niet zeggen dat je iedere dag je zielenroerselen met anderen kunt of wilt delen. Hoewel ik nog steeds strijdvaardig ben, voelt dat soms tegen beter weten in. Hoe ik het ook wend of keer, ik ben afhankelijk van anderen geworden en kan niet de leiding op me nemen. Dat knaagt.
De poging om tot een akkoord te komen duurt maar en duurt maar. Eerst moet er echter inzichtelijk zijn, wat de belastingaangifte van 2009 zal zijn. Dat is zoals ik eerder blogde door een conflict met mijn vorige accountant, die rekeningen met een vork

een faillissement is als een trekschuit

Het is even stabiel rustig. Een akkoord organiseren met mij schuldeisers loopt vreselijk traag. Er moesten eerst aanvullende gegevens komen voor de belasting omdat deze een preferente positie heeft. Het probleem is dat mijn vorige accountantskantoor mij gegevens zou leveren over afgelopen boekjaar, deze niet wilde verstrekken. Ik had al ruim voor mijn faillissement een dispuut met hen. Mijn kosten voor hun werk waren ruim het dubbele van voor de fusie die ze waren aangegaan met mijn eerdere administratiekantoor. Herhaalde verzoeken om gedetailleerde en kloppende specificaties werden onbevredigend beantwoord. Ondanks mijn bezwaren tegen

ik kon maar niet op gang komen

Of het nu de naweeën van de griep zijn of toch een latente aanval van somberheid, ik weet het niet, maar het was een flutweek. Alles gedaan in de laagste versnelling. Ik voelde me een slak. Ik kon me nergens goed op concentreren. Ik heb het maar even gewoon laten gebeuren. Hoe noemen ze dat ook alweer, naar je lichaam luisteren? Maar ik wil niet te veel luisteren, ik wil vooruit. Maar ik kan natuurlijk geen ijzer met handen breken. Vrijdag bij de woningcorporatie geweest voor een bespreking over de urgentieverklaring. Leuk gesprek, complimenten en waardering voor de strijdbaarheid die ik kennelijk uitstraal. Daar op betrekkingsniveau toch

soms heb je van die dagen

Vrijdag nog niet helemaal fit een presentatie gedaan voor een nieuw concept. De potentiële afnemers waren niet enthousiast en zien de potentie niet. Voor nieuwe zaken, moet je toch met de juiste mensen om tafel, die voorbij hun praktijk van alledag kunnen kijken. Ik ben benieuwd of er nog iets uit gaat komen. Verder ben ik gewoon moe. Ik kan maar niet goed op gang komen. Ik moet een stuk afschrijven, maar de inspiratie en energie ontbreekt. Hoe ik het ook wend of keer, mijn wereld wordt toch kleiner. Ik moet er doorheen. Het is een soort vacuüm waarin ik me nu bevindt. Een van

schijtziek en toen viel het kwartje

Zaterdagavond om elf uur werd ik ineens heel beroerd. Ik dook mijn bed in en heb vrijwel alleen in mijn bed gelegen: Buikgriep in een zeer heftige vorm. Ik zat twee nachten meer op het toilet dan dat ik in mijn bed lag. Dat was nog niet alles, mijn maag was compleet overstuur. het voelde als een grote baksteen die bij iedere beweging mee bewoog. Huisarts gebeld, maagzuurremmers gekregen en het leven werd al snel een stukje draaglijker. Vanmorgen, nog een beetje slap, net voor de storm uit naar het ziekenhuis gefietst voor een gehoortest en en onderzoek naar mijn oorsuizingen. Mijn gehoor is

reactie van Gerrit Zalm gekregen

Gisteren kwam er een brief - via tussenstation curator - op geschept ABN AMRO papier binnen. Een reactie van Gerrit Zalm over mijn brief en klacht over de afstandelijkheid en routinematigheid waarmee ik als ZZP-er  gereduceerd werd tot een dossier.  Dat steekt me nog steeds enorm. Ik snap heel goed dat banken rationele afwegingen moeten maken als het gaat om klanten die hun verplichtingen niet na kunnen komen. Daar gaat het me ook niet om. Maar dat je zelfs pro-actief niet eens in gesprek kunt met je bank vind ik getuigen van zo'n enorme onverschilligheid. 'Je bent te klein en niet interessant genoeg' is de niet uitgesproken boodschap. Desalniettemin bood Zalm zijn excuses aan voor de teleurstelling die de reactie van zijn organisatie bij mij

Tot elkaar veroordeeld

Gisteren een mailtje gestuurd naar mijn curator met wat vragen. Een er van ging over een brief van de notaris over de erfenis van mijn moeder. Of ik daar een kopie van kon krijgen in verband met familieberaad. Ik zag allerlei mails van familie voorbij komen, maar over de strekking van de brieven van de notaris wist ik niks.
Ik kreeg een mail terug met een scan van de gevraagde brief en met de opmerking, dat ze niet begreep waarom ik een kopie van die brief wilde ontvangen omdat die geen belangrijke informatie bevatte, maar dat ik hem toch kreeg om een zinloze discussie met mij te voorkomen. Het beeld werd me weer eens bevestigd, ik ben lastig. Natuurlijk heb ik

Lamlendig en energiek

Gisteren een dag zonder energie, sluimerend tegen griep aan. Maar even rustig aan gedaan. 's Avonds voor de buis gehangen en naar FC Twente gekeken.  Bij Pauw en Witteman een interessant item gehoord over een nieuwe serie op de buis over leiderschap. Een woord dat me bezig houdt. Ieder mens moet zijn eigen leider kunnen zijn vind ik. Als je failliet bent lijkt dat perspectief een stuk minder. Onzin natuurlijk, het gaat er om dat je binnen je beperkingen zoekt naar mogelijkheden om de situatie zo veel als mogelijk naar je hand te zetten. Van weerstand word je sterker.
Gisterenavond weer en telefoontje van mijn zus over de erfenis van mijn moeder. Mijn neef, de advocaat is, heeft de notaris er op gewezen dat ze ons een voor de erfgenamen nadelig voorstel heeft gedaan. Ik hoor het aan, de informatie voor mij bedoeld hierover, ligt nog steeds bij mijn curator.
Ik slaap aan één stuk door afgelopen nacht. Ik voel me uitgerust en energiek. Ik heb zin om vandaag veel te doen.  

wintertijd: de mat is iedere dag een stuk leger

Gisterenavond door mijn zus gebeld. Ze had een brief van de notaris gekregen over de nalatenschap van mijn moeder. Ze wilde met mij het een en ander bespreken. Mijn naaste familie heeft hem ook gehad. Mijn exemplaar ligt bij de curator. Ja, mijn deurmat is een stuk leger sinds mijn faillissement. Al mijn post wordt gefilterd en afgevangen door mijn curator. Ik spreek af met mijn zus dat ze gemeenschappelijke post zal scannen, zodat ik dit filter wat sneller kan nemen. Zo bedenk je voor alles een arrangement. Er zijn lopende abonnementen, die ik zelf moet betalen als ik ze aan wil houden, zoals mobiele telefoon en internet, want anders ben ik zakelijk onbereikbaar. Mijn zoon betaalt die nu via

lekkere dag

's morgens vroeg, mijn opsomming van minimale bedrijfskosten aan de curator gestuurd, zodat ik in de lucht blijf en opdrachten kan uit blijven voeren.
Daarna een afspraak met iemand uit de marketingwereld gehad voor een oriënterend gesprek voor free lance tekstschrijven en concept denken. Toen ik kwam, pikte ik nog een staartje mee uit een ander gesprek. Iemand die mijn kaartje wilde en die mensen verzameld met columnachtige teksten voor een boek dat hij wil uitgeven.
Daarna met de directeur van het marketingbedrijf gesproken. We kenden elkaar al, dus we kwamen snel tot de kern. Hij waardeert mijn kwaliteiten, al vind hij wel dat ik mezelf anders zou moeten positioneren. Dergelijke feedback is zeer welkom.
Ik maak een A4tje voor hem waarop hij gaat schieten om zo scherper te krijgen en maken in welke richting ik me ga profileren. Mijn website en bedrijfsnaam: 'allebei wegdoen' was

hè hè, eindelijk wat speelruimte

Gisteren een brief van mijn curator gehad. Ik krijg enige speelruimte om op zoek te gaan naar opdrachten. Mijn zakelijke kosten in de meest basic vorm ( mobiele telefoon, internet, reiskosten) mag ik ramen en opgeven. Ik moet ze dan wel zelf voor financieren. Ze gaat hierover met de rechter commissaris in overleg, zodat ik niet met mijn armen over elkaar hoef te zitten en geld kan verdienen. Tel je zegeningen. Ik zal in mijn mailtje mijn waardering uitspreken dat mij die speelruimte wordt gegund. Het blijft natuurlijk van de zotte dat je daar zo over moet zeuren. Ik ben blij dat ik daar scherp op ben blijven koersen.
Als je maar zoekt blijken er dus toch meer letters tussen het A of Z scenario (All or Zero) te staan.

Oppassen
Verder gaat iemand uitkijken voor ons naar panden die nog zeker jaren leeg zullen staan. In de vorm van een oppas/gebruikscontract kunnen we dan zo de woonlasten en bedrijfslasten misschien significant omlaag brengen. Het zal even slikken zijn, want zo'n geschikt pand als nu zal ik nooit meer zo gauw krijgen. Maar het gaat om het werk uiteindelijk, het omhulsel waarin dat gedaan wordt is nu even van secundair belang

Over de rooie: ik word gedelete

Een hele boze mail van mijn curator, op mijn dispuut over de wijze waarin deze haar rol vervult. Ieder initiatief van mij wordt beantwoord met het opsommen van regeltjes. Geen enkele waardering, en pas meedenken wanneer ik de scherpte zoek. Maar nooit van harte. 
'Ik heb geen realiteitszin, ik toon geen respect.' Mijn kritische noten worden geduid als een tirade: Wat een taalinflatie, en alleen omdat ik tegenwind geef met andere argumenten die haar uit haar comfortzone haalt.
Vanaf nu geldt: iedere mail van mij die niet strikt zakelijk is, delete ze onmiddellijk. Ik schoot in de lach. Ik heb haar geraakt, maar de winst is eindelijk emotie, ook al is die negatief. Ze vat

Mijn curator houdt niet meer van mij: schuld en boete

Het weekend een mail verstuurd aan mijn curator met het antwoord op een aantal vragen ,maar ook zelf met een aantal vragen. De antwoorden daarop wekte grote irritatie bij me op. Niet zozeer persoonlijk, maar vanuit de rol van de curator om mij vooral op allerlei regels te wijzen. Het feit dat ik zelf door blijf gaan met werken en dus opdrachten binnenhaal die geld op de plank brengen, wordt in feite meteen afgestraft. Het is ongeoorloofd wat ik doe, en in feite mag binnenkomend geld niet op mijn bedrijfsrekening gestort worden, omdat het allemaal op de boedelrekening moet. Een hele uiteenzeting over consequenties, en ja als ik kosten maak voor die opdrachten moet ik het maar uit eigen zak betalen.

Schuld en boete
Geen moment waardering voor het feit, dat ik geen duimen blijf zitten draaien, geen enkel inlevingsvermogen, dat wanneer ik kleine investeringen doe zoals

vandaag, sla ik de orgelman over

Gisteren liep ik de stad in om een paar boodschappen te doen. Het is nu toch de tering naar de nering zetten. We hebben nooit een weelderig leven geleid, maar door bewuster je boodschappen te doen is toch de nodige winst te boeken in het beteugelen van je uitgaven. Ik zie het als een mooie sport. Alle franje verdwijnt, in ieder geval tijdelijk. Ik loop langs de orgelman die mij meestal met zijn muziek een goed humeur bezorgd. Zal ik, zoals gewoonlijk vijftig eurocent doneren voor dat goede humeur? Ik sla deze week over en koop twee weekendkranten. Dat is toch

Tijd kopen

Ik moet nu snel een voorstel maken dat naar de curator kan. Maar J mijn schuldeiser die mee wil werken aan een doorstart is vandaag ziek. Ik heb hem het recept voor een grog ge-smst en gezegd dat ik hem morgenochtend zal bellen. Vandaag een mailtje van de curator over de auto. Daar moeten ook snel besluiten over genomen worden. Ik heb hem nu nodig voor die ene opdracht die ik nog doe, dus ik mocht er in blijven rijden. Ik heb geld gevonden voor drie maanden verzekering en wegenbelasting, want dat viel net met dit moment samen. Doe zou ik vanmiddag overmaken maar dat heb ik toch nog maar even aangehouden. Er zit ook een lease-contract op. Een auto is natuurlijk geen primaire levensbehoefte, maar in het kader van een doorstart wil ik het besluit hierover het liefst even uitstellen. Als hij naar een opkoper gaat brengt hij veel minder op dan de dagwaarde. Ik moet tijd kopen om besluiten iets op te kunnen schuiven. Morgenochtend full speed vooruit. (op de fiets;-)

het kleine kind en de Calvinist

Gisteren een dagje afstand nemen van mijn faillissement was voor mijn gevoel wel lekker. Vanmiddag kwamen er een paar mailtjes langs van mijn curator over abonnementen of contracten die ze op wilde zeggen. Het is ongelooflijk, voor je gevoel word je gereduceerd tot een klein kind dat zelf niet meer kan denken. De zaken die ze op wil zeggen kloppen eenvoudigweg niet. Abonnementen die we helemaal niet hebben, of die al lang zijn opgezegd. Onder curatele staan kost echter wel €180, - per uur die bovenop onze schuld komt. Kijk bij sommige posten kan ik me wel voorstellen dat die als luxe gezien wordt. Maar als een van de vragen is of de ziektekostenverzekering opgezegd kan worden, begin ik toch wel ernstig te twijfelen waar het gezonde verstand gebleven is. W. was ziedend boos.
Maar ik houd mezelf voor, hoe dit ook afloopt, het geeft me een fijnmazig inzicht in hoe onverschillig, bot en eenzijdig de bureaucratie werkt ten aanzien van mensen waar

even geen faillissement

Vandaag heel relaxed gedaan. Slechts heel even met het faillissement bezig geweest. Een telefoontje met J. mijn schuldeiser die mee wil werken aan een doorstart. Hij heeft nog niks gehoord van mijn curator of de bank over het voorstel tot een accoord. Even afwachten dus.
Vanavond naar een inspraakavond geweest. Was wel weer even goed voor de contacten. Het geeft me nog scherper inzicht dat ik vol moet gaan voor mijn tegendraadse verhaal. We willen teveel professioneel regelen in dit land. Ik heb de onaangepaste antwoorden om dat werkelijk anders aan te pakken. Huur mij in en ik verdien en veelvoud terug van de schuld die ik heb. Misschien wel een leuke provocatieve slogan.

open kaart over doorstart

Vandaag een mailtje gestuurd aan J. die mee wil werken aan een doorstart. Ik heb hem toch maar even mijn mogelijke orderportefeuille op termijn gestuurd. Nu die ene belangrijke opdracht er uitvalt, moet hij natuurlijk wel een reële inschatting kunnen maken of een doorstart voor hem verantwoord is. Ik zelf ben er van overtuigd dat dat zeker mogelijk is. Als hij die mening niet deelt, wordt het toch de wet schuldsanering vrees ik. Waar W en ik tegen opzien is dat je dan minimaal drie jaar lang onder curatele staat. Ik heb mijn situatie nooit lichtzinnig opgevat, ik heb geprobeerd pro-actief te handelen, maar zo werkt het niet. We lijken marionetten aan een touwtje te worden, en zoals je weet, een marionet beweegt zich niet uit zichzelf of het moet in een verbeeldend verhaal zijn. Magisch realisme is echter aan schuldenproblematiek niet besteed.

Hoezo weekend? 7 dagen per week failliet

Ik nam me nog zo voor om het weekend met andere dingen bezig te zijn. Dan vallen er toch weer twee brieven op de deurmat van mijn curator. Natuurlijk ga je die lezen. Ik moet de autoverzekering betalen. Die komt nu uiterst ongelukkig langs, maar ik heb ook geen geld. Ik heb nu ook de reactie van Gerrit Zalm binnen, nota bene door hemzelf ondertekend. Mijn aanpak door te suggereren dat ik hem ken, heeft dus gewerkt. Het zal weinig veranderen, maar goed, mijn kritiek op de onverschilligheid wordt onderzocht. Heb ik er zelf niks aan, dan misschien andere kleine bedrijven na mij.
Ik merk dat ik zeer weinig aan mijn curator heb. Het is een duurbetaalde

ik val langzaam uit elkaar

Vandaag een rustige dag, een gesprek gehad over een mogelijke opdracht in de toekomst. Vanmorgen achter de computer gaan zitten en een gedicht gemaakt naar aanleiding van een woordcombinatie die in mijn hoofd bleef hangen. Doorgemaild aan een paar vrienden. Ik kreeg leuke reacties. Het helpt om even afstand te nemen.
volgende week een afspraak met een kennis die een reclamebureau heeft. Ik heb hem gemaild dat ik meer met schrijven wil doen. 'Of ik even een uurtje met

onaangepast durven zijn: mijn nieuwe handelsmerk

Ik kan er maar niet aan wennen: ik sta onder curatele.
Eigen initiatief, meedenken, reageren op besluiten van mijn curator, het is allemaal vanuit de positie dat je het eigenlijk maar beter alles over je heen kunt laten komen.
Met een duimstok werd in feite ruwweg een schatting gemaakt wat de waarde van mijn kantoorinventaris en auto is. Als ik daar op reageer en vervolgens informatieve en steekhoudende argumenten overleg waarom die schattingen niet kloppen, krijg ik als antwoord dat op mijn kosten dan eventueel een onafhankelijke taxateur ingeschakeld gevraagd kan worden a raison van 1200 euro.
Failliet zijn, eigen initiatief nemen, argumenteren, ik was even vergeten dat het

Tegenslag, Wat is dit nou toch GVD!

Godverdomme, vanmiddag gebeld door een collega met wie ik op niet al te lange termijn een project zou gaan doen. Via een lousy en laf voicemailberichtje kreeg deze de melding dat we wel teleurgesteld zouden zijn, maar dat het project toch niet doorging. Hoe kan dat nu? Zo ken ik die organisatie niet. We zijn nota bene zelf specifiek benaderd door deze opdrachtgever, op basis van goede ervaringen in het verleden met een soortgelijk project? De mensen hadden het in zeer positieve zin nog over wat we daar gepresteerd hadden. Of wij een voorstel wilden doen. We hebben daar flink tijd in gestoken en een goed en doorwrocht voorstel gedaan. Daar kan het niet aan liggen.
De eerste reactie was per e-mail dat we een goede offerte hadden gemaakt die uitstekend beantwoordde aan de vraag van de klant, maar dat ze er vanwege tijdsdruk pas twee weken later op terug konden komen. Oké, dat gebeurt wel vaker. Uiteindelijk heeft mijn collega

Fuck the callcenters

Vanmorgen een goed gesprek met een functionaris van de bank gehad. Hij was van de afdeling zakelijk, maar kon inhoudelijk niet van betekenis zijn voor mijn situatie omdat in het geval van faillissement daar een afdeling incasso over gaat. Maar hij gaf wel voor het eerst het gevoel dat er bij mijn bank niet alleen onverschillige mensen werken. We hebben met zijn vieren de situatie doorgenomen en daar is een volgende stap uit voortgekomen. J. schuldeiser en initiatiefnemer om te komen tot een doorstart, en A. mijn administrateur ervaar ik daarbij echt als een steun in de rug, terwijl ze me niet ontzien.
De man van de bank raadde

Op mijn lazer gehad.

'Je bent veel te eerlijk.' Niets ontziend was die boodschap. Zojuist het gesprek voorbereidt met de bank dat over een uur plaats gaan vinden. Mijn administrateur en een van mijn schuldeisers en vriend, zetten me op scherp. 'Je moet zakelijker worden, je bent te open naar de bank.' Ik vertelde hun dat ik een dag na mijn faillissement mijn belangrijkste schuldeisers een mail gestuurd heb over mijn positie en dat mijn curator contact met hen zou zeken. Mijn tegenspraak was, dat zij er vroeg of laat toch achter zouden komen. 'Eerlijkheid duurt immers het langst.' 'Don't be evil', is mijn opvatting, net zoals

Failliet: it's a family tradition

Morgenochtend heb ik een gesprek met de bank met daarin het voorstel van één van mijn schuldeisers om tot een akkoord met de bank te komen met als conditie een finale kwijting van mijn schulden, waarna ik eventueel een doorstart met mijn bedrijf kan maken.
Het voorstel is gebaseerd op de rationele rekensom, dat indien ik failliet blijf of in een schuldsaneringstraject terecht kom, dat er dan voor mijn schuldeisers in drie jaar minder is terug te halen dan met dit voorstel. Het voorstel is gebaseerd op ratio. De bank moet volgens de wet bij mijn faillissement mijn schuld in een keer afboeken in dit boekjaar. Dan is er in het vervolgtraject niet zo heel veel meer te halen. Met het voorstel dat we morgen doen halen ze in ieder geval een percentage van mijn

Geen cent te makken en toch voel ik me miljonair

Langzaam tekent zich een ander leefpatroon af. Sinds het faillissement behoren we tot de echte minima. Ieder dubbeltje zullen we om moeten draaien om rond te komen. Alles wat er nu nog aan inkomsten binnenkomt wordt nu afgeroomd ten behoeve van de schuldeisers. Daar kan ik me wel in vinden hoewel het natuurlijk lastig is.
Maar waar hebben we het over? In dit land hoeft niemand van honger om te komen. Bij de dagelijkse boodschappen kijk ik nu veel prijsbewuster dan gebruikelijk. We willen wel gezond blijven eten, en dat zal een hele toer zijn. Veel goedkope producten zijn niet altijd volgens de meest humane productietechnieken geproduceerd. Dat kunnen wij dan wel vinden maar daar heeft onze curator of diegenen die de regels opstellen natuurlijk geen boodschap aan.
We benaderen het positief, het doet een beroep op inventiviteit en creativiteit. Ik rook heel af en toe een sigaartje, daar kan ik wel

23 eurocent verdienen

Ik kreeg gisteren een berichtje van Google Ads, mijn account om een advertentieblokje in dit blog te plaatsen is goedgekeurd. Google, genereert nu voor mijn lezers interessante informatie. Als lezers doorlinken naar die advertentie ga ik geld verdienen.
Ik zie het aantal lezers van dit blog nog steeds groeien. Dus wie weet. Het kan niet allemaal familie zijn, want dan zou deze vele malen groter dan zijn dan ik zou weten. Ik vermoed dat ik met advertenties toch zeker 23 eurocent aan dit blog ga verdienen en dat moet mijn schuldeisers toch tevreden stellen. Nu gaat de eventuele Google ads cheque natuurlijk via mijn curator, dus ik beschik er niet over. Maar het streven is

nieuwe gezichtspunten op faillissement of wsnp

Vandaag, wat nieuwe gezichtspunten over mijn faillissement tot mij genomen. Een doorstart is nog steeds de belangrijkste optie om te proberen. Failliet blijven onder curatele van een curator of de wet schuldsanering natuurlijke personen, slaat in feite mijn deur minimaal voor drie jaar dicht om verder te ondernemen.
Mijn administrateur attendeerde mij erop dat mijn type opdrachtgevers geen zaken mag doen met bedrijven die in faillissement verkeren. Dat heeft natuurlijk vooral betrekking op bedrijven die bijvoorbeeld een nieuwe riolering aanleggen en dan halverwege hun diensten staken. Omdat ik geen materiële

Amice, wat ik vind dat je moet weten. Brief aan Gerrit Zalm

Gisterenavond gesproken met J. een van mijn schuldeisers. Hij gaat de curator bellen omdat hij onder condities mee wil werken aan een doorstart. Het is goed om die steun in de rug te krijgen, maar ik reken nergens op.
Vanmorgen een brief aan Gerrit Zalm geschreven (zie verderop) en bij de notaris geweest om  te praten over het testament van mijn moeder. Ik heb ook openlijk verteld van mijn faillissement. De notaris was daar blij mee. Vaak wordt dat niet meteen gemeld, maar men komt er toch achter door te kijken in het solventieregister. De baten die ik ontvang uit de erfenis van mijn moeder vallen ten goede aan mijn schuldeisers. Dat lijkt me logisch. Ik ga daar zelf niet meer over, maar mijn curator. Een lening die ik twee jaar geleden had gekregen van mijn zuster en zwager, en die ik eventueel zou vereffenen met het testament van mijn

De genen van mijn moeder

Mijn blog heeft bijna een week stil gelegen. Mijn vorige ging over de dag waarop ik me op daadwerkelijk failliet heb laten verklaren. Niet omdat ik dat nu werkelijk wilde, maar omdat mijn bank de ABNAMRO bank iedere vorm van normale communicatie afhield. Ik was als ZZP-er te klein voor een face to face gesprek met de bank. In goede tijden poetste men mijn met regelmaat mijn schoenen met financieel onzedelijke voorstellen, in slechte tijden heeft men voor mij de deurbel verwijderd.
Zo kon ik mijn prospects op projecten niet presenteren en heeft de bank zichzelf op voorhand ontzegd om een oplossing te vinden die alleen maar winnaars op zou leveren. Nu ben ik een dossier.

Kort nadat ik mijn dag documenteerde: failliet verklaard en

Toon wilskracht

5 uur 23

Ik word wakker en kijk op de wekker. Ik had het gevoel vast te slapen, maar het is nog lang geen zeven uur. Ik zet de tv aan en kijk naar een film over de onmogelijke liefde van een romantische Engelse dichter. Van dichten kon hij niet leven, dus kon hij ook zijn geliefde niet trouwen.  Ik doezel wat. Om kwart voor zeven zet ik de wekker uit en kijk naar het RTL journaal en vervolgens naar teletekst en het NOS journaal.

7 uur 15
Ik sta op en trek schone kleren aan. Ook voor een rechter geldt immers, 'er is maar één kans voor een eerste indruk.' Ik laat de hond uit, maak mijn ontbijt klaar en blader door de krant. Ik poets mijn tanden en zeg W. gedag.

8 uur 25

Ik stop bij de bank en ik neem met twee pasjes ons laatste geld op. Deze

I'm proud to be bankrupt

Ik had zin om vanavond iets heel anders te doen door naar en bijeenkomst te gaan. W. is bij vlagen echter knap nerveus. Ik heb dus besloten op haar verzoek om thuis te blijven. Ik voel zelf de spanning natuurlijk ook, maar ik merk toch dat ik me steeds meer begin te vereenzelvigen met de situatie. We hebben een lijn uitgezet en die geeft voor de time being enigszins richting aan en houvast. Maar het is net al in de oorlog: Als de eerste kogels afgevuurd worden is de uitgedachte strategie meteen achterhaald. Alert blijven en anticiperen naar bewind van zaken. 

De juiste man op het verkeerde moment
Als ik het bekende fasemodel van rouwverwerking van Elisabeth Kübler-Ross er bij pak (ontkenning, woede, marchanderen, verdriet/depressie, aanvaarding) dan zit ik nu

Tranen, tranen, tranen

Failliet gaan, een kwestie van heftige emoties en onzekerheid. Krijg ik een meedenkende curator of een ijskoude saneerder? Hoe zit het eigenlijk met mijn pensioenopbouw uit de tijd dat ik werknemer was? Moet ik meteen mijn activiteiten staken met mijn bedrijf als ik failliet wordt verklaard? het valt me op dat er weinig informatie op internet is te vinden over situaties waarin je zelf het initiatief neemt.
 
Witte boorden
Mijn onzekerheid is wel toegenomen. Ik roep altijd in mijn projecten dat 'problemen kansen zijn in werkkleding.' Maar ik loop in dit proces vooral tegen afstandelijke witte boorden aan. Ik heb een betrokken vriend J die me met raad en daad en morele support bijstaat, anders zou ik me aan de wolven overgeleverd voelen.
Ik stel me zelf nog steeds verantwoordelijk voor de positie waar ik in terecht ben gekomen. Ik had betere acquisitie moeten doen. Maar het speelveld is door de crisis wel erg moeilijk geworden en privébesognes maakten dat ik een periode futloos opereerde. Er kwam iets

Hoe vertel ik het mijn familie

Gisterenavond, eigenlijk gisterennacht, een mailtje gestuurd aan mijn naaste familie. Die moeten toch ook weten hoe ik er voor sta. Lang leve internet, voor zoiets is een mail toch een handig middel. Je ordent je gedachten, en schrijft bondig op wat er aan de hand is. Ik ben blij dat ik het gedaan heb. Ondertussen ligt mijn moeder zo goed als op sterven. Alleen nog drinken, pijnstillers en veel slapen. De verzorging zit er bovenop en we krijgen bericht wanneer het van belang is er permanent te zijn. Ik heb mijn familie met klem gevraagd niets te melden van mijn situatie. Voor mezelf werken in relatie tot mijn moeder is altijd een vervelend gevoel voor mij geweest. Ik ben altijd het jongste kind gebleven en in haar hang

Failliet gaan is een achtbaan

Failliet gaan is als een achtbaan. Dan weer emoties, dan weer overdenkingen, dan weer dingen parkeren, dan weer snel knopen doorhakken en afwegingen maken en besluiten nemen. Het lijkt wel ondernemen ;-)
Ik realiseer me dat ik me in mijn positie als ondernemer teveel heb laten domineren door mijn ergernis over deze samenleving. Die ergernis en de daaruit voortkomende veranderingsdrang, loopt me te vaak voor de voeten en trekt me in een keurslijf waarin ik de lat voor mezelf altijd te hoog leg. Maar het hoort bij mij, het maakt me ook tot wie ik ben. In mijn half uurtje per dag dat ik mezelf gun om iets prikkelends te schrijven, heb ik vandaag een briefje aan de krant geschreven. Het gaat altijd over iets dat me opvalt of dat me stoort, dat zowel

Hier en nu, hier en nu, hier en nu!

Met terugwerkende kracht een kutdag. Een knallende ruzie vanavond met mijn partner. Failliet gaan geeft spanningen en daarin kom je elkaar soms keihard tegen. Een verkeerd woord, een verkeerde interpretatie en de poppen zijn aan het dansen. Zij tobt al ruim een jaar met haar gezondheid en is daardoor aan huis gekluisterd. Dat kan en zal ik haar natuurlijk nooit verwijten, maar het beklemt me af en toe vreselijk en maakt me soms futloos. Ik heb mijn sluipende gevoel uitgesproken dat ik steeds meer het laatste lijntje naar de buitenwereld lijk te worden. Ik ben mijn onbevangenheid kwijt geraakt: ik vul daardoor dingen in die er niet zijn, of houdt onbewust rekening met de situatie. Ik ben gewoon gestresst. Uiteindelijk was het een verhelderend

even recupereren

Nu het faillissementsproces in gang is gezet geeft het voor korte tijd ook even rust, hoewel de druk natuurlijk blijft. Ik was gisterenavond helemaal leeg, ik voelde me onstabiel.
Ik trek de conclusie dat ik slecht voor mezelf gezorgd heb. Ik probeer al drie dagen een afspraak met mijn huisarts te maken voor een check up, maar of de duvel er mee speelt,  net iedere keer als ik bel, sta ik op het punt om iets anders te doen. De assistente is steeds even niet bereikbaar vanwege een handeling die ze verricht. Ik had het geduld niet om te wachten. Vanmiddag kreeg ik weer een bandje te horen, de praktijk was woensdagmiddag gesloten. Ik ga te weinig

De knoop doorgehakt.

Ik had het formulier van de site van de rechtbank gedownload waarin ik mijn eigen faillissement aan kon vragen. Het lag op de keukentafel. Opeens waren daar de tranen. De erkenning bij het invulritueel dan het zo niet langer kon. Zeven jaar van vallen en opstaan trokken aan me voorbij.
Maar er is geen weg meer terug. Ondernemen betekent de realiteit onder ogen zien. Droombeelden, verklaringen, excuses, het is onbelangrijk. Uiteindelijk wordt alles gereduceerd tot een optel- en aftrek som. Je kunt je schulden niet meer betalen, de stekker moet er uit.

Voortvarend aan de slag

Ik stap maandagmorgen op de fiets en haal bij de afdeling burgerzaken een uittreksel van de gemeentelijke