'Ik heb geen realiteitszin, ik toon geen respect.' Mijn kritische noten worden geduid als een tirade: Wat een taalinflatie, en alleen omdat ik tegenwind geef met andere argumenten die haar uit haar comfortzone haalt.
Vanaf nu geldt: iedere mail van mij die niet strikt zakelijk is, delete ze onmiddellijk. Ik schoot in de lach. Ik heb haar geraakt, maar de winst is eindelijk emotie, ook al is die negatief. Ze vat
het allemaal op als persoonlijk terwijl het juist abstraherend en beschouwend was. Ik heb de mail beantwoord met twee woorden: Waarvan akte.
Het voelde goed en gaf me rust.
Breken
'Moet je niet doen zal mijn omgeving ongetwijfeld zeggen, bak nu zoete broodjes, dat is beter voor je. Jij bent de onderliggende partij.'
Ik ontken mijn werkelijkheid niet, maar dat is niet hetzelfde als hem klakkeloos accepteren. Ik ben geen standaardgeval, ik ben geen slachtoffer, zoals niemand trouwens, of een dertien in een dozijn faillissementje. Ik behoud mijn gevoel van eigenwaarde. Inderdaad, Ik ben niet dankbaar, ik ben zelfkritisch, maar ook kritisch op het automatisme waarmee je behandeld wordt en ik zoek welbewust de grenzen op.
Op grond van mijn eigen ervaringen durf ik nu al wel de conclusie wel te trekken dat niet alleen ik failliet ben, maar ook het systeem dat zich richt op gefailleerden. In de rigide denktrant waarop het wordt toegepast ontneemt men mensen ieder gevoel van eigenwaarde. Schuld en boete, daar draait het om. Niet een situatie werkelijk ontleden, vertrouwen in mensen uitstralen, stimuleren, waarderen, ruimte zoeken en bieden. Niets van dat alles: wantrouwen, controle, betweten, regelneuken, wettelijk oogkleppenfetisjisme, bevoogden. Met als enige gevolg dat mensen breken en nog veel verder van huis raken. Als de regels maar naar de letter der wet zijn uitgevoerd.
Maar ik breek niet. Ik ga ijzer met handen breken. Waarvan akte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten