onaangepast durven zijn: mijn nieuwe handelsmerk

Ik kan er maar niet aan wennen: ik sta onder curatele.
Eigen initiatief, meedenken, reageren op besluiten van mijn curator, het is allemaal vanuit de positie dat je het eigenlijk maar beter alles over je heen kunt laten komen.
Met een duimstok werd in feite ruwweg een schatting gemaakt wat de waarde van mijn kantoorinventaris en auto is. Als ik daar op reageer en vervolgens informatieve en steekhoudende argumenten overleg waarom die schattingen niet kloppen, krijg ik als antwoord dat op mijn kosten dan eventueel een onafhankelijke taxateur ingeschakeld gevraagd kan worden a raison van 1200 euro.
Failliet zijn, eigen initiatief nemen, argumenteren, ik was even vergeten dat het
zaken zijn die kennelijk niet gebruikelijk zijn of die worden geïnterpreteerd 'als dat deze gefailleerde zich nog niet heeft kunnen verzoenen met zijn nieuwe positie.' Eigenlijk wordt continu gezegd, 'leg je er nu maar bij neer, wij denken vanaf nu voor je na, jij hebt niets meer te zeggen en alleen maar te slikken, want jij hebt immers schulden gemaakt.'

Maar daar is mijn karakter te opstandig en ongeduldig voor.

Het is zo vreselijk volkomen dubbelkut tot de macht twaalf, dat ik gisteren vernam dat een belangrijke opdracht die in de pijplijn zat toch niet doorging. Want het blokkeert meteen het alternatief scenario waarmee ikzelf weer het heft in handen wilde proberen te nemen. Door zelf te verzoeken mijn faillissement op te heffen door middel van een alternatief scenario dat ik voor me zag.

Zeikzagen
Vandaag kwam er via de curator een brief binnen van de raad van bestuur van ABN AMRO. Mijn brief aan Gerrit Zalm heeft in ieder geval dat niveau bereikt. De reactie was serieus en in termen dat men een onderzoek in zou stellen naar aanleiding van mijn brief, omdat ik kennelijk niet het vertrouwen meer had dat men op lagere niveaus van de bank mij serieus nam. Veel meer, dan ik zelf verwacht had.
Er komt vast uit dat men concludeert 'dat iedereen naar vermogen zijn of haar taak volgens de richtlijnen heeft uitgevoerd en dat men mij veel sterkte toewenst in deze voor mij moeilijke tijd.'
Het zijn dergelijke volzinnen die je overal ziet hoort en leest in allerlei varianten, die me soms zo opstandig maken. Het is de latente ergernis die me ook in mijn werk sluimerend parten heeft gespeeld en die in dit moment van zakelijk falen aan mijn oppervlakte is gekomen:

• Zeikzagende leerkrachten vanwege de dictaten van het management dat ze klakkeloos volgen in plaats van de situatie naar hun eigen hand te zetten,
• In behoudzucht wentelende ambtenaren die zich lui nestelen in hun comfortzones,
• Angsthazende functionarissen uit de publieke sector voor wie regels de vluchtheuvel zijn in hun bestaan,
• Permanent piepende subsidieverslaafden in de zachte sector, die door hun junkenbestaan nauwelijks zelf meer in staat zijn zelf na te denken of initiatief te nemen.
• Azijnzeikende burgers die het nog nooit zo goed hebben gehad, maar die verzinken in hun gecultiveerde klaagcultuur.
• Wetsfetisjerende rechtbankmedewerkers of curatorvolk, dat alleen naar de letter der wet durft te handelen en niet weten dat er tussen A en Z nog een heel alfabet aan opties bestaat,
• Zich zo zeker presenterende politici, die hun onzekerheid verbergen, in de eigenwaan dat zij diegenen zijn die de werkelijkheid van mensen kunnen veranderen met hun besluiten.

Diep in dit dal van onbehagen over een omgeving waarin ik te lang heb geopereerd, trek ik eindelijk de conclusie dat ik teveel geschipperd heb tussen mijn gevoel en conventies die ik nooit werkelijk als de mijne heb ervaren.

Dat is de werkelijke oorzaak van mijn faillissement

Catharsis

Maar met dit nieuw verworven inzicht is ook mijn pleit nu beslecht: geen bitterheid, geen cynisme, geen gesublimeerd verzet meer in mezelf, maar herwonnen kracht: ik ga een andere weg inslaan. Ik heb te lang geopereerd in een omgeving die in feite alleen maar verzet in me opriep en me krachteloos maakte in wat ik deed.
Wat ik nu meemaak is mijn catharsis. Ik had dit kennelijk nodig om eindelijk mijn route te vinden.
Ik zeg het niet met arrogante onkwetsbaarheid als vlucht vooruit, alsof de wereld mij maar niet wil begrijpen. Nee, ik zal me zeker niet afwenden van mijn omgeving, maar ik zal er vanaf nu anders mee omgaan. Voor het eerst erken ik de kracht van mijn onaangepast zijn, die ik zo lang verborgen heb gehouden door consessies te doen aan mijn gevoel. Het wordt mijn nieuwe handelsmerk in een zoektocht naar spannende en profijtelijke opdrachten.' Vraag mij niet voor langer voor het gebruikelijke; laat mij samen met jouw de grenzen van het gebruikelijke overschrijden.'