Zo kon ik mijn prospects op projecten niet presenteren en heeft de bank zichzelf op voorhand ontzegd om een oplossing te vinden die alleen maar winnaars op zou leveren. Nu ben ik een dossier.
Kort nadat ik mijn dag documenteerde: failliet verklaard en
aansluitend het vormgeven van een scenario voor een zo humaan mogelijk stervensproces voor mijn moeder, nam ik een moment voor bezinning.
Intuïtie
Er voelde iets niet goed. Wat ik zo rationeel met de huisarts had afgesproken voelde anders. Ik ging naar mijn vrouw en ik zei; 'ik ga nu naar mijn moeder toe, ik voel dat het niet lang meer duurt. Ik wil niet dat ze alleen sterft.' Mijn intuïtie bedroog mij niet. Ik zat naast haar bed en zag dat ze heel snel achteruit ging. Even later kwam mijn nicht binnen die net al ik hetzelfde gevoel had gehad. Een uur later belde ik mijn familie en zei dat ze nu moesten komen. Om kwart over elf 's avonds is mijn moeder in het bijzijn van haar naasten gestorven.
Tot vandaag heb ik in een roes geleefd, een kronkelpad van heftige emoties en rationele afwegingen. Tussen de bedrijven door moest ik aandacht besteden aan mijn nieuwe - failliette- situatie, mijn kwetsbare vrouw. Ik kreeg woensdag een belletje van een secretaresse van mijn curator. Voor een afspraak op vrijdag jl.
In een bijzinnetje kreeg ik te horen dat ze moest zeggen dat ik geen contracten meer af mocht sluiten. Ik antwoordde licht ironisch 'dat lijkt me tamelijk voor de hand liggen, lijkt u ook niet, maar bedankt voor de informatie.' De vrouw lachte zenuwachtig.
En terwijl ik met mijn familie de crematie regelde, probeerde ik tussen de bedrijven vooruit te denken over de afspraak met mijn curator. Ik leefde die dagen van piketpaaltje naar piketpaaltje. Na iedere gebeurtenis parkeerde ik de indrukken in mijn hoofd om ze later weer op te roepen en te analyseren.
Het voelde goed dat ik met mijn familie gedeeld heb dat ik failliet was. Ze ontzagen me waar nodig, maar toonden ook belangstelling en begrip voor mijn situatie. Mijn verdriet van de dood van mijn moeder en van mijn eigen situatie kon ik delen met anderen. Ik raad iedereen aan: draai er niet omheen als je in de shit zit, want je draait jezelf er alleen maar verder in vast. Het is goed om ook andere gezichtspunten te horen of gewoon afleiding te hebben.
Curatordag
Vrijdag was het zo ver. Het huis goed opgeruimd, de administratie overzichtelijk in mappen, de laatste informatie op papier. Het werd een zakelijk gesprek, met voor mij onprettige constateringen. Naast het ABNAMRO dossier ben ik nu ook een rechtbankdossier met alle vooroordelen die daar bij horen. Ik constateer dat het hele systeem van als je failliet bent gebaseerd is op enkel wantrouwen.
Men kijkt volkomen eendimensionaal over hoe de schuldenproblematiek opgelost moet worden. Op volstrekt rationele gronden schetste is mijn curator dat verder gaan met ondernemen de meest productieve en realistische weg is om tegemoet te komen aan mijn schuldeisers. Maar ik botste op een muur van onbegrip verpakt in juridische termen en doeldenken van ' kies nu maar voor de wet schuldsanering'
Ik kreeg professioneel te horen dat er bewondering was voor mijn strijdbaarheid om pro-actief te werken aan oplossingen. De norm is echter: Zeg al je abonnementen op, we gaan kijken naar je bezittingen die geld opbrengen en je moet vier keer per maand solliciteren, waarbij tevens beaamd wordt dat dat gezien mijn leeftijd met weinig perspectief effect zal hebben.
Wil ik mij toch ondernemend opstellen, dan moet ik dat zelf maar zien te financieren. 'Het was de vraag of de rechter commissaris in zou stemmen met een eventueel verzoek van mij of ik mijn computer en printer zou mogen houden.' 'Ga toch de schuldsanering in werd mij meerdere keren geadviseerd, dan ben je er in drie jaar vanaf.
Oormerken
Maar ik wil Godverdomme met mijn schuldeisers aan tafel om een oplossing te vinden en verantwoordelijkheid nemen voor mijn geld en schulden! En ik wil niet automatisch in een of ander traject gemanouvreerd worden dat me niet alleen zal oormerken als loser, maar dat bovendien ook geen geld oplevert om mijn schulden werkelijk in te lossen.
Ik heb nu dus al geen vertrouwen meer in mijn curator, omdat die maar op een manier denkt en handelt. En die er waarschijnlijk alleen maar probeert op aan te sturen om mij in de schuldsanering te krijgen omdat dat ook voor dat kantoor het meest profijtelijk is. Zo'n klein faillissement en bedrijf, dat geeft alleen maar gedoe in een langdurig traject.
Niemand van bank, tot rechtbank tot curator onderneemt ook maar een serieuze poging om werkelijk naar mijn verhaal, plannen of prospects te luisteren. Ik kan mijn schulden immers niet betalen. Ik heb niemand opgelicht of een rad voor ogen gedraaid. Dat ik kan onderbouwen wat de oorzaak is en hoe ik dat op kan lossen is niet interessant.
Beroepsdeformatie
Mijn rekeningen zitten niet onopengemaakt in een schoenendoos, mijn schuldeisers heb ik in een vroegtijdig stadium netjes op de hoogte gesteld. Ik heb relatief schone schulden, het is ook geen ingewikkeld verhaal. Nee, maar we kleden u a raison voor € 180,- per uur zo veel als mogelijk en aanvaardbaar uit tbv schuldeisers conform de procedures die we hier voor bedacht hebben. 'Heel misschien mag u uw computer houden.' 'Ik vind het voorlopig wel goed dat u dan met die ene opdracht doorgaat' wanneer ik schets dat die tenminste geld in het laatje brengt. Voor iedere kleine investering die aantoonbaar een veelvoud aan geld genereert, telefoon, internet, pak printpapier, noem maar op, moet ik aankloppen bij mijn curator. Ik moet het maar zien te betalen uit geld dat ik langs andere weg bij elkaar sprokkel.
Een griffier had volgens de curator de indruk dat ik niet bereid ben om in loondienst te gaan, terwijl ik nota bene de rechter zit uit te leggen dat ik meerdere malen gesolliciteerd heb. Wat is dit voor systeem? Wat is dit voor beroepsdeformatie? 'Als het slecht met je gaat schrijven we je maar meteen af en douwen we je in het keurslijf van zo zijn we gewend om te gaan met mensen zoals u.'
Wantrouwen
Wantrouwen, wantrouwen, niet rationeel en opbouwend denken in oplossingen of omstandigheden, mensen ondergeschikt maken aan één norm die hen in feite reduceert tot een dossier. Wat een armetierigheid. Als Wouter Bos zo had geredeneerd, dan had de ABNAMRO niet meer bestaan.
Ik ben en blijf een vrijdenker. Dat heeft tot tal van boeiende projecten en initiatieven geleid in de rafelranden van deze samenleving. 'Problemen zijn kansen in werkkleding' is mijn motto. Zo heb ik nogal wat mensen met problematiek veel ernstiger dan die van mij op de rit gekregen omdat ik als eerste het cynisme dat hun leven had omgeven doorbrak.
Regelfetisjisme
Het is misschien daarom wel goed voor me om dit mee te maken. Dat ik door bureaucratie en regelfetisjisme nu zelf een onderdeel van die rafelrand lijk te worden. Dat is een extra stimulans om me niet neer te leggen bij deze situatie en met die ervaring anderen te inspireren dat ook niet te doen. Ik wil en ga door mijn eigen geld verdienen. Ik wil daarbij verantwoordelijkheid nemen voor mijn schulden, waar het systeem mij alleen maar wil kooien.
Bedankt bankmedewerkers, die volgens de regels van het interne kwaliteitsbeleid mijn situatie enkel administratief afdoen. Bedankt griffier voor je 'objectieve' observaties en dat je zo 'goed' hebt zitten luisteren naar wat ik de rechter vertelde. Bedankt, curator, dat je verantwoordelijkheidsgevoel, levenslust, doorzettingsvermogen en ambitie niet herkend en erkent, en dat je een muurbloempje van me wilt maken door me drie jaar lang tot bedelaar te veroordelen.
Genetisch
Ik denk aan mijn moeder, die de eigenschap had zich niet neer te leggen bij obligate praatjes. Ik merk dat die genetische eigenschap nu ook in mij begint op te spelen. Ik ga me er niet bij neerleggen. Zelfkracht zal mijn kurk blijven. Ik heb niet alleen een plan A, maar B en C liggen al klaar als A niet werkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten