Hoezo weekend? 7 dagen per week failliet

Ik nam me nog zo voor om het weekend met andere dingen bezig te zijn. Dan vallen er toch weer twee brieven op de deurmat van mijn curator. Natuurlijk ga je die lezen. Ik moet de autoverzekering betalen. Die komt nu uiterst ongelukkig langs, maar ik heb ook geen geld. Ik heb nu ook de reactie van Gerrit Zalm binnen, nota bene door hemzelf ondertekend. Mijn aanpak door te suggereren dat ik hem ken, heeft dus gewerkt. Het zal weinig veranderen, maar goed, mijn kritiek op de onverschilligheid wordt onderzocht. Heb ik er zelf niks aan, dan misschien andere kleine bedrijven na mij.
Ik merk dat ik zeer weinig aan mijn curator heb. Het is een duurbetaalde
administrateur, die vooral goed is in regeltjes en procedures. Met doorwerken maak ik geld, met minimale investeringen, maar ik moet alles betalen uit het persoonlijke budget dat gereduceerd wordt tot het bestaansminimum. Daar kan ik internet, telefoon en auto niet van betalen. Ik denk dat ik maar eens met de rechter commissaris een gesprek ga aanvragen.

Negativiteit en stress
Dit is niet de meedenkende curator die ik had gehoopt. Het is alleen maar denken in negativiteit, het gaat je toch niet lukken etc. 'Ga nu maar in de schudsanering, ga nu maar in de schuldsanering, ga nu maar in de schuldsanering,' (want dan ben ik van je af)

W. raakt er ondertussen goed gestresst van dat anderen jouw post onderscheppen en beoordelen en projecteert haar woede op de uitvoerders van het vonnis. Ik probeer dat te dempen en te relativeren. Ik kan meer afstand nemen en weiger weg te zakken in cynisme. Ik stel voor om een vast tijdstip per dag over de situatie te praten en daarbuiten het te parkeren. Eerst maar afwachten of er een accoord mogelijk is, dan kan ik verder kijken. Maar het is zo tegen mijn aard. Ik heb geen zin om af te wachten, maar in feite mag ik niks dan zinloos solliciteren terwijl ik daar mee nog geen fractie op kan halen van wat ik zou kunnen met door ondernemen. ik val in herhalingen