het kleine kind en de Calvinist

Gisteren een dagje afstand nemen van mijn faillissement was voor mijn gevoel wel lekker. Vanmiddag kwamen er een paar mailtjes langs van mijn curator over abonnementen of contracten die ze op wilde zeggen. Het is ongelooflijk, voor je gevoel word je gereduceerd tot een klein kind dat zelf niet meer kan denken. De zaken die ze op wil zeggen kloppen eenvoudigweg niet. Abonnementen die we helemaal niet hebben, of die al lang zijn opgezegd. Onder curatele staan kost echter wel €180, - per uur die bovenop onze schuld komt. Kijk bij sommige posten kan ik me wel voorstellen dat die als luxe gezien wordt. Maar als een van de vragen is of de ziektekostenverzekering opgezegd kan worden, begin ik toch wel ernstig te twijfelen waar het gezonde verstand gebleven is. W. was ziedend boos.
Maar ik houd mezelf voor, hoe dit ook afloopt, het geeft me een fijnmazig inzicht in hoe onverschillig, bot en eenzijdig de bureaucratie werkt ten aanzien van mensen waar
het financieel fout mee is gegaan. Ik kom hier uit, dat is geen optimistisch voornemen tegen beter weten in, dat is een missie voor mezelf.

Calvinisme
Maar ik zie en ervaar nu goed waarom er heel veel mensen zijn die hier volledig kapot aan gaan. Hoewel de ontkerkelijking in dit land redelijk is voltooid zit het Calvinisme van schuld en boete nog diep in de genen van onze samenleving.  
In het mailverkeer met de curator, vanuit een toenemend gevoel van twijfel over de kwaliteit waarmee die taak wordt uitgevoerd, aan haar gevraagd hoe het nu stond met het gesprek met de incasso-afdeling van de bank over een akkoord. Ik kreeg een mailtje terug dat ze dat pas kon als ik met een voorstel kwam. Ongelooflijk! Ze heeft een gesprek met een van mijn schuldeisers gehad die mee wil werken aan een doorstart. Een van de afspraken was dat zij die incasso-afdeling zou benaderen. Dat heeft ze dus niet gedaan, een week verloren tijd, omdat er niets gebeurd is! Schandalig. Het aardige is dat ik nu een voorstel moet doen om een akkoord te realiseren, maar ondertussen is mijn administratie wel in beslag genomen. Lang leve de bureaucratie! Als ik nog niet failliet was, dan is die het wel in haar rechtlijnige en eenzijdige denktrant. Om die vlot te trekken zou ik als ervaringsdeskundige een goede curator zijn.