Mijn curator houdt niet meer van mij: schuld en boete

Het weekend een mail verstuurd aan mijn curator met het antwoord op een aantal vragen ,maar ook zelf met een aantal vragen. De antwoorden daarop wekte grote irritatie bij me op. Niet zozeer persoonlijk, maar vanuit de rol van de curator om mij vooral op allerlei regels te wijzen. Het feit dat ik zelf door blijf gaan met werken en dus opdrachten binnenhaal die geld op de plank brengen, wordt in feite meteen afgestraft. Het is ongeoorloofd wat ik doe, en in feite mag binnenkomend geld niet op mijn bedrijfsrekening gestort worden, omdat het allemaal op de boedelrekening moet. Een hele uiteenzeting over consequenties, en ja als ik kosten maak voor die opdrachten moet ik het maar uit eigen zak betalen.

Schuld en boete
Geen moment waardering voor het feit, dat ik geen duimen blijf zitten draaien, geen enkel inlevingsvermogen, dat wanneer ik kleine investeringen doe zoals
aanhouden van internet, telefoon en het betalen van reiskosten, dat ik dan een veelvoud aan geld op kan halen voor mijn schuldeisers. Alleen maar zakelijk afstandelijk op de regeltjes wijzen. 'Waar dit land kapot aangaat' - ik moet zelf lachen om deze uitspraak, omdat ik hem nu een keer zelf gebruik - is dat iedereen zich alleen maar aan de regeltjes houdt en niet verder kijkt dan de neus lang is. 
Ik heb ontstemd, cynisch en kritisch op gereageerd. 'Dat ik natuurlijk ook zou kunnen wachten tot men mij een overigens eervolle baan als straatveger aan zou bieden en dat ik dan maar als murwgemaakte minima bij de gemeente een kortingsknipkaart voor de perspectiefloze werkloze moest gaan halen, zodat ik dan bij de bibliotheek, en het liefst met gebogen hoofd, het boek 'Schuld en boete'  van Dostojevski kon gaan lenen, om vervolgens verbitterd achterover te leunen.'

Abstract denken
De curator beweert maar één belang te vertegenwoordigen en dat is dat van de schuldeisers. Dat ik daar zelf ook een bijdrage aan kan leveren, past niet in het standaardrepertoire van hoe men omgaat met faillissementen. ik kreeg een pissige en ontstemde mail terug. Uit mijn reactie bleek geen waardering voor de inzet van de curator. Ze probeerde al zo veel voor me te regelen. Mijn beeld daarover is een stuk genuanceerder. Iemand met een uurtarief van € 180,- per uur hoeft ook niet op mijn dankbaarheid te rekenen. Ik verwacht bij die prijs enig abstractieniveau in denken om te kijken wat nu de beste oplossingen is. het is niet of A, of Z, daar ligt en heel alfabet tussen. Ik heb de mail beantwoord en haar onvrede over mijn strijdbare proberen te sussen. Het resultaat is wel dat ze gaat overleggen met de rechter commissaris of ik niet beperkte kosten mag maken die dan ten laste komen van mijn inkomsten. Ik hoop maar dat die doorstart gaat lukken, want wat een oeverloos gezeik.