een faillissement is als een trekschuit

Het is even stabiel rustig. Een akkoord organiseren met mij schuldeisers loopt vreselijk traag. Er moesten eerst aanvullende gegevens komen voor de belasting omdat deze een preferente positie heeft. Het probleem is dat mijn vorige accountantskantoor mij gegevens zou leveren over afgelopen boekjaar, deze niet wilde verstrekken. Ik had al ruim voor mijn faillissement een dispuut met hen. Mijn kosten voor hun werk waren ruim het dubbele van voor de fusie die ze waren aangegaan met mijn eerdere administratiekantoor. Herhaalde verzoeken om gedetailleerde en kloppende specificaties werden onbevredigend beantwoord. Ondanks mijn bezwaren tegen
deze niet kloppende nota's gingen ze een incassotraject volgen en hielden mijn gegevens achter.
Ik heb een klacht overwogen bij de brancheorganisatie, maar uiteindelijk besloten me vooral te richten op mijn eigen sores. Mijn nieuwe administratiekantoor past er nu een mouw aan en daar ben ik ze erg dankbaar voor.

Auto

Mijn curator is ziek deze week, dat houdt weer op. Het is geen doortastende curator. Na een maand vroeg ze me aanvullende gegevens over mijn auto. Een maand daarvoor had ik die al opgestuurd met een verwijzing naar het artikel over de preferente positie van de leenmaatschappij. Ik had een voorstel bijgevoegd omdat ik een potentiële koper voor mijn auto had  gevonden in mijn netwerk die een marktconforme prijs wilde betalen. Dat had ook geld opgeleverd op de boedelrekening omdat de restwaarde groter was dan de openstaande schuld. Een belletje en het was geregeld, allemaal winnaars.
Maar nogmaals, meedenken, in het belang van mijn schuldeisers, het wordt niet op prijs gesteld of gewantrouwd. Uiteindelijk belde de leenmaatschappij mij afgelopen vrijdag en vroeg wanneer ze de auto op konden halen. Ik moest even aan de mooie film repoman denken. Maar zo agressief als in die film ging het natuurlijk niet. Dat ophalen is woensdag jl. gebeurd. Ik heb hem zelf even, onverzekerd, een paar straten verderop gereden waar hij de oplegger is opgegaan. De buurt hoeft niet mee te genieten van mijn faillissement. Ik las toevallig dat de meeste mannen als ze moeten kiezen, liever in een blitse auto rijden, dan een mooie vrouw aan de haak slaan. Voorlopig zal ik dan maar dromen van een blitse fiets ;-). Als ik ergens naar toe moet kan ik gelukkig een auto lenen. Er zijn ergere dingen.

Trekschuit
Gisteren bij het maatschappelijk werk geweest met W. We hebben een urgentieverklaring aangevraagd voor een andere woning. Dat moest door een maatschappelijk werker getoetst worden. Wachtend op het gesprek , zei ik, 'in wat voor circus zijn we toch terecht gekomen?' Bureaucratie beschermd mensen vanuit een soort grote gemene deler ten aanzien van rechten en plichten. Maar het kan mensen ook vreselijk kleineren. Overal waar ik kom in circus faillissement, krijg ik te horen dat ik er zo positief insta. 'Fuck nu toch gauw op zeg!' Is de norm dat je gedesillusioneerd moet zijn? Dat je jezelf zielig voelt? Dat het de schuld is van anderen? Dat jij er niks aan kon doen? Dat je jezelf moet wentelen in zelfmedelijden? Onzin: in ben failliet, maar ik besta nog steeds en je loopt niet over me heen.
Ik moet wel eerlijk zeggen, het achterover leunen is soms een wenkend perspectief. Tegen de bureaucratie leg je het namelijk altijd af. Ik wil vaart als in een speedboot, maar een faillissement afwikkelen van een eenmansbedrijf heeft de snelheid van een trekschuit. Dat voelt zeer onprettig.

Humor en relativering

Ik wil blijven gaan over mijn eigen leven en keuzes. Grip houden en niet weg lopen voor mijn verantwoordelijkheden en verplichtingen, waarbij ik kritisch en assertief blijf. Kennelijk is dat een ongewone combinatie in dit land.
De humor en relativering dan maar niet uit het oog verliezen. In Europees perspectief bevind ik mij immers niet het minste gezelschap. Ierland, Griekenland, Spanje, Portugal, Italië. Dan vallen mijn schulden nogal mee. Er zijn mensen die het met mindere 'rolmodellen' moeten doen.