ik kon maar niet op gang komen

Of het nu de naweeën van de griep zijn of toch een latente aanval van somberheid, ik weet het niet, maar het was een flutweek. Alles gedaan in de laagste versnelling. Ik voelde me een slak. Ik kon me nergens goed op concentreren. Ik heb het maar even gewoon laten gebeuren. Hoe noemen ze dat ook alweer, naar je lichaam luisteren? Maar ik wil niet te veel luisteren, ik wil vooruit. Maar ik kan natuurlijk geen ijzer met handen breken. Vrijdag bij de woningcorporatie geweest voor een bespreking over de urgentieverklaring. Leuk gesprek, complimenten en waardering voor de strijdbaarheid die ik kennelijk uitstraal. Daar op betrekkingsniveau toch
nog even over doorgepraat met de medewerker. Het beeld in dit land is toch dat je een faillissement als een juk moet dragen. Ik kan ook niet ontkennen dat de sfeer en entourage waarin je dan functioneert dat gevoel ernstig stimuleert. Ja natuurlijk, bij een faillissement hebben een aantal zaken fors tegengezeten en heb je ook dingen fout gedaan. Daar moet je van leren, maar moet je dan ook maar het hoofd in de schoot leggen? Hoewel we onder curatele staan betekent dat niet automatisch dat je een klein kind bent of in alles gewantrouwd moet worden. Ik begrijp het empathisch vermogen van hulpverleners, maar teveel inlevingsvermogen en betrokkenheid bij mensen die in de shit zitten helpt ze geen steek verder. 'Op je hoeven!' Daarom zal ik altijd - al was het maar als overlevingsstrategie - een eigenwijze gefailleerde zijn. Niets komt vanzelf in het leven vanzelf aanwaaien en ook de oplossing niet. Zaterdag een gesprek gehad met J. over de doorstart. Hij gaar de curator bellen en we gaan proberen er vaart in te brengen. Vanmorgen gedoucht na een lui traag en ongedurig weekend. W. weer ziekelijk, ze baalt enorm, het is niet om vrolijk van te worden. Maar het is zoals het is.
Voor het eerst sinds weken voel ik me vandaag weer fysiek fit. Ik ga productie maken vandaag. hèhè.