Witte boorden
Mijn onzekerheid is wel toegenomen. Ik roep altijd in mijn projecten dat 'problemen kansen zijn in werkkleding.' Maar ik loop in dit proces vooral tegen afstandelijke witte boorden aan. Ik heb een betrokken vriend J die me met raad en daad en morele support bijstaat, anders zou ik me aan de wolven overgeleverd voelen.
Ik stel me zelf nog steeds verantwoordelijk voor de positie waar ik in terecht ben gekomen. Ik had betere acquisitie moeten doen. Maar het speelveld is door de crisis wel erg moeilijk geworden en privébesognes maakten dat ik een periode futloos opereerde. Er kwam iets
groots aan, dat was eigenlijk al in kannen en kruiken. maar de bestuurlijke kruik die een besluit moest nemen schoof het op de lange baan.
Te klein
Het is een keiharde leerschool dat je nooit op één paard alleen moet wedden. Dat heb ik in mijn omstandigheden te lang gedaan met desastreus gevolg. Ik had wel een idee en voorstel om mijn benarde financiële positie op te lossen. Maar mijn bank weigerde zelfs een gesprek om erover te praten. Als ZZP-er was ik te klein, kreeg ik als reactie na drie dagen van het kastje naar de muur bellen. Dat steekt me. Ik werd plat gebeld met allerlei financiële voorstellen toen het goed ging.
Niet zozeer het besluit dat een bank in voor mij negatieve zin kan nemen steekt me, maar het feit dat communicatie van mens tot mens door ABN AMRO geweigerd wordt, en je daardoor tot een dossier wordt gereduceerd in een koel kil en zakelijk en administratief proces. Het land was te klein geweest als Wouter Bos die bank had laten zoals ze mij nu laten spartelen.
Naïef
Maar ja, iedereen is gelijk, sommige mensen zijn nu eenmaal een beetje meer gelijk. Dat klinkt bitter en slachtofferig zoals ik het hier schrijf terwijl ik helemaal geen slachtoffer wil zijn of me zo voel. Ik durf mij maatschappelijk ondernemer te noemen en in dat kader zoek en vind ik met de mensen waarmee ik werk altijd uitwegen. Ik heb nu geleerd dat ik minder naïef moet zijn. Mijn norm is geen algemeen geldende norm en dat betekent dat ik soms harder moet zijn om te overleven. Ook voor mezelf.
Tranen
Vanmorgen een uurtje bij mijn moeder aan het bed gezeten. Het duurt niet lang meer. Ik hield haar hand vast en bevochtigde haar lippen. We hadden contact zonder woorden. Ik zette een cd-tje op van Kathleen Ferrier. Ineens zat ik ingetogen te huilen. Haar leven trok aan me voorbij. Toen ze in slaap viel ben ik vertrokken.
Wat is nu de betekenis van een faillissement tegen die achtergrond? Waar maak ik me eigenlijk druk over? Het is nu veel belangrijker dat mijn moeder waardig sterft dan dat ik me zorgen maak over wat mij overkomt. Als ik mijn eigen leven indeel volgens de schaal van haar leven, heb ik nog zesendertig jaar voor me om weer grip op mijn leven te krijgen, voordat iemand anders mijn hand vasthoudt. Maar ik heb er geen bezwaar tegen als dat een aantal jaartjes eerder gebeurt. We worden te oud.
Verdriet
Mijn jongste zoon bood heel betrokken aan om dinsdag mee naar de rechtbank te gaan. Maar ik ga dat alleen doen. Ik vind het al erg genoeg dat hij zich zorgen om mij maakt. Ik wil hem niet belasten met mijn verdriet. Het is maar geld. Bovendien kan ik dan op de terugweg in mijn eentje een potje janken zodat mijn hoofd leeg is om me aan de laatst dagen van mijn moeder te wijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten