Ik trek de conclusie dat ik slecht voor mezelf gezorgd heb. Ik probeer al drie dagen een afspraak met mijn huisarts te maken voor een check up, maar of de duvel er mee speelt, net iedere keer als ik bel, sta ik op het punt om iets anders te doen. De assistente is steeds even niet bereikbaar vanwege een handeling die ze verricht. Ik had het geduld niet om te wachten. Vanmiddag kreeg ik weer een bandje te horen, de praktijk was woensdagmiddag gesloten. Ik ga te weinig
naar de dokter stel ik tevreden vast. Morgenochtend gaat die afspraak lukken.
Netwerken
Gisterenmiddag naar een bijeenkomst geweest waar ik eigenlijk eerst geen fiducie in had. Maar toch gedaan, want het nieuwe devies is en blijft: netwerken, netwerken, netwerken. Hoe heb ik dat zo kunnen verwaarlozen? Misschien is dat de les die ik moet trekken uit deze situatie. Mijn aanstaande faillissement als een wake up call om nu echt te gaan ondernemen.
Twee interessante contacten. De een zou een voorstel waarover ik hem twee maanden geleden benaderd had vandaag inbrengen in een overleg. Met de ander zou ik nader afspreken om door te praten. Vandaag meteen gebeld. Hij was ziek.
En toen kwam er nog zo maar een mailtje langs als antwoord op een ludiek mailactie die ik twee maanden geleden heb gedaan. Iemand die na lange tijd van afwezigheid achter het bureau was geschoven en mijn mail had geopend en alsnog reageerde. 'Wat ben jij toch een originele en creatieve vent. ik hoop weer snel een leuk project met je te doen.'
Geremaild en bedankt en gezegd dat ik daar ook naar uitkeek.
Ambities
Ook een mailtje over een ander prospect. Offerte in goede orde ontvangen. Eerste korte reactie was dat deze goed inspeelde op wat zij wilden, maar dat pas over twee weken de bespreking plaats kan vinden. Ziet er goed uit, maar het kost tijd, zoals zoveel dingen lang duren voordat ze rond zijn. Dat is nu de shit waar ik mezelf in heb gemanoeuvreerd: Netwerken, netwerken en nog eens netwerken.
Vanmiddag eindelijk een telefoontje van mijn op dit moment enige opdrachtgever, maar wel een opdracht met een groot perspectief en waarin ik veel ideeën en ambitie kwijt kan. Ik stond net op het punt hem zelf te bellen omdat hij me twee keer niet had terug gebeld. Niet vergeten, maar teveel gedoe aan zijn hoofd. Onze verhouding is zo goed dat ik kon zeggen dat ik voornemens was hem te gaan stalken als hij niet snel gereageerd zou hebben. We hebben een afspraak gemaakt en gaan nu het project verder optuigen waarbij het ambitieniveau voor beiden erg hoog ligt. Mijn landelijke netwerken afgebeld over dit idee en die zijn zeer geïnteresseerd in de pilot die ik wil ontwikkelen. Wat ze nog niet weten is dat eventueel meedoen op mijn termen en die van mijn klant gaat. Geen oeverloos gepraat over, maar van begin af aan heldere deals of anders zonder jullie inbreng.
Een hond is inboedel
De hond vanmiddag uitgelaten. Even uitwaaien. Ik las op internet dat sommige deurwaarders soms ook beslag op het huisdier leggen als drukmiddel. Zo ver zou ik het niet laten komen. Ik zou de man of vrouw vriendelijk doch beslist zeggen. 'Dat lijkt me een heel goed idee. U vindt het toch niet erg dat ik dan een foto van u neem en deze met naam en toenaam op internet zet?' Niet alles in het leven draait om geld. Er zijn ook bepaalde morele grenzen. Ook voor deurwaarders, hoewel ik het beroepsmatige cynisme ten aanzien van wanbetalers ook wel snap.
Zon
Als ik terugkijk op de afgelopen twee dagen is er nog niet zo veel veranderd. Deze tegenslag zet me, hoe gek het ook misschien klinkt terug in mijn kracht. Ik moet ineens denken aan een collageachtig schilderij dat ik ooit voor een voormalig geliefde heb gemaakt. Vijf stroken met een langgerekt beeld van een leeg landschap waar alleen iedere keer de zonnestand veranderde. Ik had het de titel gegeven: 'De zon komt op en de zon gaat onder en morgen is er weer een nieuwe dag'. Inderdaad, morgen schijnt weer gewoon de zon en daar ga ik gewoon met een scherpe blik op de toekomst weer van genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten