De knoop doorgehakt.

Ik had het formulier van de site van de rechtbank gedownload waarin ik mijn eigen faillissement aan kon vragen. Het lag op de keukentafel. Opeens waren daar de tranen. De erkenning bij het invulritueel dan het zo niet langer kon. Zeven jaar van vallen en opstaan trokken aan me voorbij.
Maar er is geen weg meer terug. Ondernemen betekent de realiteit onder ogen zien. Droombeelden, verklaringen, excuses, het is onbelangrijk. Uiteindelijk wordt alles gereduceerd tot een optel- en aftrek som. Je kunt je schulden niet meer betalen, de stekker moet er uit.

Voortvarend aan de slag

Ik stap maandagmorgen op de fiets en haal bij de afdeling burgerzaken een uittreksel van de gemeentelijke
basisadministratie. Elf euro, die heb ik nog wel. 'Mag ik vragen waar het voor nodig is?' vraagt de baliemedewerkster. 'Voor de rechtbank' antwoord ik. 'Waarvoor precies?' Voor mijn faillissementsaanvraag' zeg ik rustig. 'Oh sorry meneer, soms moet ik persoonlijke vragen stellen om het juiste formulier uit te reiken.' Ik lach vriendelijk. 'U doet uw werk mevrouw.'  Ik voel me in balans en zeker ondanks mijn nieuwe positie. Dat ik de keuze heb gemaakt om mijn eigen faillissement aan te vragen, wil niet zeggen dat ik nu een loser ben. In tegendeel, het is ook een nieuw hoofdstuk in mijn leven waaraan ik begin. Ik heb me voorgenomen om niet bij de pakken neer te gaan zitten al breekt een moeilijke periode aan.

Tijdrekken

Ik stap in mijn auto - hoe lang heb ik die nog? - en rijdt naar de dichtstbijzijnde Kamer van Koophandel voor een recent uittreksel uit het handelsregister. Weer elf euro.
Om elf uur bel ik de rechtbank over de procedure. Als ik vandaag nog de papieren afgeef, dan kan het volgende week op de rol staan. Ik rijd naar de rechtbank toe, geef de papieren af en krijg een ontvangstbevestiging. Als ik thuis kom voel ik me moe en plof neer in een stoel en drink een kop thee. Maar ik moet vandaag nog een deurwaarder antwoord geven. Na overleg met een vriend die me tips geeft besluit ik tijd te rekken. Ik heb er nu niets aan dat een deurwaarder mijn eigen genomen initiatief doorkruist met zijn dreiging naar de rechtbank te stappen. Hij wordt een van mijn schuldeisers die op het lijstje van mijn toekomstige curator komt te staan. Ik stuur hem een cryptische mail waarin ik de suggestie wek dat ik eind van deze week met een voorstel zal komen omdat ik dan goed inzicht heb in mijn mogelijkheden. Ik hoop dat mijn aanvraag dan op de rol zal staan.

Boter bij de vis

's Avonds heb ik bezoek van iemand die met mij wel eens door wil praten over een nieuwe methodiek. We wisselen interessante ideeën uit, maar ik zeg er achteraan. 'Ik ga er pas mee aan de slag als er een lead met betaalde opdracht is.' Hij weet niets van mijn situatie. Ik wil een doorstart maken en ik wil mijn aanstaande curator daar van overtuigen.
Ik stap in bed en kijk terug op de dag. Mijn faillissementsaanvraag was eigenlijk zo gepiept.

Tranen

Vanmorgen werd ik gebeld door de rechtbank. Het staat op de rol. Ik moet om half tien bij de rechtbank zijn.
Weer even tranen, maar ik herpak me snel. Ik start dit voorgenomen blog en bel vandaag wat relaties af over dingen die ik heb uitgezet. Ik kijk vooruit.