akkoord rond: licht aan het einde van de tunnel.

Het akkoord is rond. Alle schuldeisers hebben de curator gemachtigd om voor het voorstel daartoe te stemmen. Vrolijk stemmend nieuws, maar ik ga pas echt juichen als het faillissement formeel is opgeheven. En dat kan nog wel enige tijd duren. Ik heb contact gehad met mijn curator en die vertelde dat de juridische afwikkeling nog vier tot zes weken kon duren. En zo schuiven we steeds maar verder door. Dat was een domper. Ik heb her en der zelf even geïnformeerd of er een versnelling mogelijk was.  Maar het heeft puur met bureaucratie te maken. Een rechtbank die overbelast is, het aflopen van wettelijke procedures. Ik begrijp dat de belangen van schuldeisers beschermd moeten worden. De andere kant van de zaak is dat
je volledig in de parkeerstand wordt gezet.

Jezelf laten ausradieren
Als ik het allemaal reconstrueer dan had dit proces met gemak in maximaal drie maanden afgerond kunnen zijn. Ik had me goed geïnformeerd over mijn context voordat ik zelf mijn faillissement aanvroeg. Ik had een route met mijn adviseurs uitgestippeld. Voordat ik mijn faillissement aanvroeg probeerde ik met mijn bank tot een oplossing te komen.Pas nadat ik mezelf  failliet heb laten verklaren werd ik serieus genomen. De bank gaat nu akkoord met hetzelfde voorstel dat ik ook gedaan heb voordat ik failliet ging, maar omdat er geen stempel van een instantie opstond, maar mijn eigen integere initiatief was werd dat genegeerd door de bureaucratie en het wantrouwen binnen de bank. Ik was en ben te klein als eenpitter om naar mijn verhaal te luisteren en werd behandeld volgens de gangbare onverschillige bureaucratische looplijnen.
Je moet jezelf dus in feite eerst laten ausradieren om serieus genomen te worden. Dat kost dan ongeveer € 8000,- extra en een half jaar dat je volledig stil komt te staan en niks kunt doen.  
Mijn curator werkt traag, is ziek geweest, met vakantie, is van begin af aan wantrouwig geweest terwijl ik volkomen transparant ben geweest. Ik bijt mijn tong maar af,  want als ik er wat van zeg duurt het nog langer.

Mensenkennis en sociale intelligentie
Vergeleken met andere landen mag ik natuurlijk niet klagen over hoe het geregeld is in dit land. Maar ik ben geen patiënt, loser, charlatan, opportunist of feitenontkenner of verantwoordelijkheidsontduiker. Soms kun je door omstandigheden domme pech hebben in je leven, terwijl je je toch altijd je stinkende best doet. De bureaucratische norm is echter dat je de zeggenschap over je leven en ambities bij een faillissement volledig kwijt bent. Je moet onder het juk door van je curator. Met een beetje meer mensenkennis,  sociale intelligentie en patroondoorbrekend denken zouden heel veel mensen hun leven sneller op de rit kunnen krijgen. Ik heb al eerder gezegd dat ik soms een punthoofd kreeg van alle complimenten van instanties over hoe positief en assertief wij in deze situatie stonden. 'Dat maakte men eigenlijk nooit mee.' Maar met al die waardering werd ik echt niet sneller geholpen. Ik snap dat flegmatieke gedrag volledig, de verleiding is erg groot om mee te glijden in de wijze waarop je bejegend wordt. 'Jij bent immers failliet, jij kunt je schulden niet meer betalen, dus zing maar en toontje lager als wij jou helpen volgens onze normen, regels en protocollen.' 'Wie denk je wel dat je bent dat je zelf initiatief wilt nemen.' Dat is telkens de onuitgespoken boodschap. Dat maakt veel mensen murw. 
Ik ben niet zo in de wieg gelegd voor de rol van loser. Mijn gevoel voor eigenwaarde is niet aangetast. Dus ik ben tot op heden altijd zelfbewust en kritisch gebleven ondanks de omstandigheden. Ik heb me niet verscholen, ik heb een omgeving van naasten die met me meedenkt en meeleeft. Als je dat niet hebt wordt een faillissement denk ik snel een eindeloze tunnel. Voor mij gloort er nu licht aan het einde van de tunnel. Binnenkort kan ik zelf weer sturen en gasgeven.  Ik wil de handrem zo min mogelijk gebruiken.