Ik weet dat de bureaucratie haar eigen dynamiek heeft.
Ik weet dat ik slechts een zandkorreltje ben op het strand van dit universum.
Ik weet dat ik mij lijdzaam moet schikken in de beslissingen die anderen over mij nemen.
Ik weet dat bescheidenheid de mens siert.
Ik weet dat het economisch tij tegenzit, maar dat er altijd kansen zijn.
Ik weet dat ik een van de vele dossiers op een stapel ben.
Als ik allemaal opsomde wat ik allemaal weet van het leven, dan kan ik nog wel even doorgaan.
Ik wil zo graag doorgaan met waar ik gebleven was.
Ik wil zo graag weer nieuwe ideeën lanceren die deze aardkloot en stukje aangenamer maken.
Ik wil zo graag de rode loper uitleggen voor mensen die ik bewonder.
Ik wil zo graag mensen bedanken die vertrouwen in mij hebben.
Ik wil zo graag weer mezelf kunnen zijn.
Ik wil zo graag mensen weer kunnen besmetten met mijn optimisme.
Ik wil zo graag weer die ideeën motor zijn die het meest in de buurt komt van het perpetuum mobile.
Als ik allemaal opsomde wat ik graag wil, dan helpt alleen een aderlating om mij in te tomen.
Ik moet afwachten op het besluit van mijn grootste schuldeiser over het voorstel tot dwangaccoord.
Ik moet dan geduldig afwachten of ook de belastingdienst instemt.
Ik moet steeds om de rem trappen omdat ik in een vacuum functioneer.
Ik moet zwijgen over mijn situatie om mezelf niet onnodig kwetsbaar te maken voor de toekomst.
Ik moet op een houtje bijten en dat wordt steeds nijpender.
Ik moet afwachten wanneer en welke post op de deurmat valt.
Ik moet mezelf bij de haren grijpen om niet in een neerwaartse spiraal te raken.
Ik moet telkens reflecteren om de boel op een rijtje te houden
Als ik allemaal opsomde wat ik moet dan wordt het me soms droef te moede
Ik verleg telkens mijn grenzen
Ik verleg iedere keer mijn prognose over de besluitvorming
Ik verleg mijn plannen en ideeën van links en dan weer van rechts
Ik verleg telkens mijn verwachtingspatroon van wat de toekomst brengt
Ik verleg grenzen in mijn denken over ons rechtssysteem
Ik verleg de snoer van mijn computer, wat moet ik anders doen
Ik verleg telkens het moment dat ik mijn ongeduld van de daken schreeuw
Als ik allemaal opsom wat ik verleg, draait de aarde tegen de klok in.
Ik ben vandaag zo vrolijk zo olijk, maar dat is een slappe poging tot grap
Ik ben vandaag zo moedeloos omdat het zo allejezus lang duurt
Ik ben vandaag zo veerkrachtig omdat ik niet opgeven wil
Ik ben vandaag aan het denken, hoe maak ik het verschil
Ik ben vandaag bezig met mijn toekomst ongewis
Ik ben vandaag zelfbewust niet lethargisch en geloof in eigen kracht
Ik ben vandaag het afwachten, het dubben meer dan zat
Als ik opsomde wat ik vandaag allemaal ben, blijf dan maar uit mijn buurt
Zou het mogelijk zijn om alle verloven vandaag voor even in te trekken?
Zou de wereld voor even alleen maar om deze nietige gefailleerde kunnen draaien?
Zou de bureaucratie één miniseconde afgeschaft kunnen worden?
Zou het besluitvormingsproces voor één moment op mij kunnen worden afgestemd?
Zou mijn dossier met remote control plotseling bovenop kunnen komen te liggen?
Zou iemand zien, dat ik al maanden kapitaalvernietigend op stand-by sta?
Zou iemand geïnspireerd kunnen raken door het begrip sneltreinvaart?
Als ik allemaal opsom wat er vandaag allemaal zou kunnen gebeuren, dan zou ik morgen misschien met mijn leven verder kunnen gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten