Ik ben net niet ontploft

Wat zou het goed zijn als een gefailleerde, niet alleen een dossiermap, maar een gewoon mens behandeld wordt. Iemand die je niet vanuit routine te woord staat, maar die je gewoon heldere en overzichtelijke informatie met een tijdspad verstrekt. Pas vandaag wordt het akkoord gehomologeerd  en dan is er nog acht dagen voor zogenaamde mogelijke verborgen schuldeisers. Ik ontplofte bijna, weer acht dagen

Het contrast kon niet groter zijn, nog een week

Rustig reed ik naar de plaats van de rechtbank. In de geleende auto, hangend achter een vrachtwagen in de slipstream om brandstof te besparen. Goed voor het milieu zo'n faillissement.
Ik parkeerde en liep de rechtbank binnen. Het gebouw oogt als een immense bunker met een beetje lullige shabby ingang. Zijn we in de scheiding der machten nu trots op deze belangrijke zuil van de democratie?
Je zou haast denken van niet, het is zo akelig

De finale

Zo meteen naar de rechtbank. De zitting waar de rechter mijn faillissement op gaat heffen. Eerst zien dan geloven, maar mijn schuldeisers hebben ingestemd met het akkoordvoorstel, dus er kan in feite niets meer is gaan. Maar ik blijf terughoudend. Tot nu toe duurde het iedere keer veel langer dan gewenst , maar belangrijker, nodig was. Straks heeft een rechtbankmedewerker zijn voet verstuikt. Je weet maar nooit.
Net een mailtje van mijn schoonzus gehad waarin de de verjaardag van mijn moeder herdacht. Daar ben ik zelf ook mee opgestaan. Haar sterfdag en haar verjaardag zal ik nooit vergeten omdat ze beide zo verbonden zijn geraakt met mijn

bevrijdingsdag valt voor mij in juni dit jaar.

Geduld is een schone zaak. Ik merk dat ik niets met dat spreekwoord heb op dit moment. Ik vind het zo zondetijd dat ik moet wachten op de traagheid van ons juridisch systeem. Zoals ik al eerder schreef, het had allemaal in drie maanden rond kunnen zijn. Ik ben geen gefailleerde die het allemaal is lijdzaam is overkomen. Ik heb een bewuste keuze om zelf mijn faillissement aan te vragen. Niet van harte, maar wel volkomen rationeel en gedwongen door de omstandigheden en met een plan voor de toekomst om het op te lossen. Het akkoord dat er nu ligt had ik ook al voor mijn faillissement min of meer voorgesteld. Maar het banksysteem vertrouwt

de sterfdag en geboortdedag van mijn moeder: hoe symbolisch

Gisteren eindelijk de datum gekregen voor de verificatievergadering van het akkoord. Die vindt pas plaats eind mei. Ik heb gepoogd om invloed uit te oefenen op de planning, maar dat was kansloos. In feite is het een administratieve handeling die gepleegd moet worden. Zo lang die niet heeft plaatsgevonden kan ik zelf helemaal niks. Doorstarten werkt niet met opdrachtgevers die in de leveringsvoorwaarden hebben staan dat ze niet met gefailleerden samenwerken. Ik kan dus niks op dit moment.
Ik ben van de nuchtere, maar ik kan mijn ogen toch niet sluiten voor het toeval. Op de dag dat

het duurt maar en het duurt maar.....

een van de vele dossiers op de stapel

van de week mijn curator gemaild omdat ik het oorverdovend stil vond. Ik mail bewust om dingen verifieerbaar vast te leggen. Ik kreeg een mailtje terug dat de spullen nu bij de rechtbank liggen en dat de rechtbank nu de verificatievergadering nu moet gaan plannen.
Ik heb zelf ook maar even gebeld met de insolventie-afdeling van de rechtbank. Ik kreeg te horen dat het aanstaande maandag pas besproken wordt met de rechter commissaris  en dat ik nog zeker op vier tot zes weken moest

akkoord rond: licht aan het einde van de tunnel.

Het akkoord is rond. Alle schuldeisers hebben de curator gemachtigd om voor het voorstel daartoe te stemmen. Vrolijk stemmend nieuws, maar ik ga pas echt juichen als het faillissement formeel is opgeheven. En dat kan nog wel enige tijd duren. Ik heb contact gehad met mijn curator en die vertelde dat de juridische afwikkeling nog vier tot zes weken kon duren. En zo schuiven we steeds maar verder door. Dat was een domper. Ik heb her en der zelf even geïnformeerd of er een versnelling mogelijk was.  Maar het heeft puur met bureaucratie te maken. Een rechtbank die overbelast is, het aflopen van wettelijke procedures. Ik begrijp dat de belangen van schuldeisers beschermd moeten worden. De andere kant van de zaak is dat

voorbeeld van voorstel tot akkoord met schuldeisers

Hieronder lees je een voorbeeld van een voorstel tot een akkoord met je schuldeisers. Op internet kon ik gek genoeg nergens een voorbeeld vinden. In goed overleg met enkele deskundigen in mijn omgeving en na advies van mijn curator

voorbeeld adviesbrief over akkoord curator

Voorbeeld adviesbrief curator bij een akkoordvoorstel. Die heb je dus nodig om je schuldeisers te overtuigen om akkoord te gaan met een percentage van de schuld.

voorbeeld inzake akkoordbehandeling

Onderstaande brief stuur je me met een voorstel tot akkoord. Schuldeisers moeten deze terugsturen. De meeste curatoren hebben een dergelijke brief standaard.

wachten op het akkoord

Toen de noodzakelijke informatie van de curator eindelijk binnen was, heb ik als een speer de voorstelbrieven voor een akkoord definitief gemakt en gepost. Volgende week vrijdag moet duidelijk zijn of mijn kleinere schuldeisers instemmen met het voorstel. Ik kijk optimistisch naar dat moment uit.
Maar natuurlijk eerst zien, dan krijgen. Als ik nu vast evalueer dan ben ik er van overtuigd dat dit proces zeker drie maanden

Het ontwerpakkoord: De dood of de gladiolen

Ik ben afgelopen periode druk bezig geweest met het maken van een ontwerpakkoord. Dat was nog niet eenvoudig. Als je zoiets nog nooit hebt gedaan, zoek je natuurlijk naar voorbeelden. Op internet was nergens iets te vinden. Wat we gevonden hadden gaf aan dat je een soort opsomming zou moeten maken om een totaaloverzicht te geven. Ik heb daarbij ook juridisch advies gehad van een familielid die advocaat is. Nuttige tips, dat kan ik iedereen aanraden.
Schakel hulpbronnen in die met je meedenken. Je krijgt scherpte in je voorstellen.
Het ontwerpakkoord ligt er al ruim anderhalve week, maar mijn curator moest er nog naar kijken. Ik kreeg maar geen reactie. Ik belde naar haar kantoor. Ze

De knopen worden nu snel doorgehakt

Vorige blogbericht geschreven vol ongeduld en om mijn frustratie van me af te schrijven. Wat duurt dit allemaal ongelooflijk lang. Maar er komt nu vaart in. De bank en de belastingdienst stemmen in met het voorstel tot accoord. Dat waren de belangrijkste hobbels. Wat me echter wel tegenvalt is de hoogte van de belasting. We hebben het afgecheckt en het is gebaseerd op een herberekening die hoger uitvalt.

De curator werpt zich nu ook op als schuldeiser. Om en nabij de€ 6.000,- dat lijkt op  Moscowicz tarieven , zonder de kwaliteit en adequaatheid die daar bijhoort. Wettelijk klopt het natuurlijk, maar het bedrag vind ik waanzinnig hoog voor de wijze waarop die rol vervuld is. Zo komt op de lening van mijn auto nu toch een kleine restschuld na verkoop. Ik had de curator in een vroeg stadium gewezen op het feit dat

Alle verloven ingetrokken

Ik weet dat de bureaucratie haar eigen dynamiek heeft.
Ik weet dat ik slechts een zandkorreltje ben op het strand van dit universum.
Ik weet dat ik mij lijdzaam moet schikken in de beslissingen die anderen over mij nemen.
Ik weet dat bescheidenheid de mens siert.
Ik weet dat het economisch tij tegenzit, maar dat er altijd kansen zijn.
Ik weet dat ik een van de vele dossiers op een stapel ben.

Als ik allemaal opsomde wat ik allemaal weet van het leven, dan kan ik nog wel even doorgaan.

Licht aan het einde van de tunnel...!?

Het was een cc-tje van een berichtje van mijn curator, gericht aan een van mijn schuldeisers. J. die aan een doorstart mee wil werken. Het incassobureau van de bank is bereid een akkoord in overweging te nemen! Goed nieuws, maar geen definitief goed nieuws. Men wil wel een motivatie voor het akkoord, en de vraag van de curator was of J. dat dan zou willen maken. Gisteren hebben we dat doorgenomen en heeft hij het gemaild.
Er nadert dus een cruciale fase. Als het accoord er komt, kan ik zelf het faillissement intrekken en door gaan met ondernemen. Hiep, hiep, olé, heya, zet hem op, hoera! als het rondkomt. Ik beteugel mijn enthousiasme, eerst zien

Dipgevoel

Doorgaans sta ik positief in mijn situatie. Ik zou me wel helemaal mee kunnen laten slepen in het faillissement, maar daar heb ik alleen mezelf mee. Positief blijven en zo ook naar de wereld blijven kijken. En niet tegen beter weten in, maar juist een omgeving creëren en dingen doen die je gevoel van eigenwaarde overeind houden. Ik verstop me niet, ik blijf netwerken, ik heb wekelijks de nodige afspraken met mensen en ik weet gewoon dat ik hier beter en sterker uit ga komen hoe het verder ook verloopt.
Dus ja, ik bruis van de

The final countdown.....

Zowaar, er begint schot in de zaak te komen. Mijn curator heeft het voorstel om te komen tot een akkoord voorgelegd aan de belastingdienst en de bank. En nu maar afwachten. Ik zit nog steeds in een soort vacuüm. Ik ben blijven netwerken, ideeën aan het uitwerken, maar alles met de handrem er op.
Ik schaam me nergens voor, hoewel ik mijn stuatie wel mezelf aanreken en uitermate vervelend vindt voor mijn schuldeisers. Maar ik moet verder. Een interview op verzoek van de krant heb ik uitgesteld. Beter met een positief verhaal na een doorstart dan, een stijdvaardig verhaal waarin je nog steeds in de hoek zit waar je moet afwachten. Ik zie op tegen een verhuizing die een van de consequenties zal zijn, maar er zijn ergere dingen in het leven. Ik hoop dat er nu snel duidelijkheid komt:the final countdown.....?
 

Kolen op het vuur! Vaart! ik wil vaart.

Het heeft nu lang genoeg geduurd vind ik, maar ik ben zelf niet aan zet. Alle ingrediënten liggen nu op tafel om te praten over een akkoord met mijn schuldeisers, maar het wordt tijd dat dat overleg plaats gaat vinden.
Stilstand is achteruitgang en ik loop over van de ambitie. Ik heb enkele interessante leads voor projecten, maar ik moet op de rem trappen omdat ik niet weet of ik er door mijn situatie werkelijk mee aan de slag kan gaan. Dat vreet aan me, maar ik wil me daar ook niet door af laten leiden. Blijven focussen op mijn sterke punten, blijven netwerken, daar gaat het nu om. De blik op de toekomst blijven houden en leren van deze mislukking die in alles ook louterende kanten heeft.
Ik was gisteren op de nieuwjaarsreceptie in mijn gemeente om te netwerken. Ik werd tot mijn verrassing benaderd door de lokale krant twee pagina's groot interview over mij en ongetwijfeld een aantal van mijn opvattingen. Ja, ik roep nog wel eens iets provocatiefs om mensen uit te dagen en dat valt kennelijk op. Ik ben inderdaad in niets een grijze muis. Het betekent wel dat ik ook uit de anonimiteit over mijn faillissement moet treden, maar misschien is dat juist wel bevrijdend. Morgen een gesprek met J. om door te praten over de doorstart. Ik wil vaart. Ik wil opstomen in de vaart der volkeren. Kolen op het vuur!